I

Functionele connectiviteit is de volgende stap. Met fMRI kan alleen de lokale activiteit
van de gebieden zelf en en niet hun onderlinge actieve verbindingen worden opgespoord.
Zo ontdekten Raichle met behulp van MRI en fMRI een netwerk waarin locale gebieden
in een toestand van rust een sterkere activititeit laten zien dan tijdens het uitvoeren van
een cognitieve taak. Tijdens het uitvoeren van een taak wordt bovendien deze ‘rustactiviteit’
onderdrukt. Zij noemden dit netwerk het resting-state network of default mode network.
(zie figuur 2.22).
Belangrijkste gebieden
hierin zijn de posterieure
cingulate cortex,
de inferieure temporale
gebied en de mediale
frontale cortex. Later
ontdekten Grecius e.a.
dat deze gebieden ook
een sterke onderlinge
coherentie of samenhang
vertoonden. Zij
maakten daarbij gebruik
van de techniek van fcFMR: het berekenen van de coherentie van de activiteit van
de verschillende gebieden. Het default mode netwerk werd door hen ook wel aangeduid
als het intrinsic connectivity network (ICN) Het cingulum een lange bundel van witte stof
die de parietale en frontale gebieden met ekaar verbindt, speelt vermoedelijk als ‘ruggegraat’
een belangrijke rol in de coherenties binnen het default mode netwerk. Opmerkelijk
is dat het netwerk nog niet in de hersenen van jonge kinderen wordt aangetroffen: Mogelijk
zijn de bouwstenen van hetwerk, zoals de langere witte stof banen dan nog onvoldoende
ontwikkeld. Tenslotte hebben Seeley e.a. via de weg van functionele connectiveits
(fcMRI) ook andere netwerken kunen identificeren die vooral met specifieke cognitieve
processen waren geassocieerd. Functionele connectiviteit heeft dus voordeel dat
het niet alleen de actieve gebieden, maar ook un onderlinge functionele verbingen in
kaart kan brengen, waardoor een meer volledig inzicht in de dynamiek van het totale
netwerk wordt verkregen.
69