I

Figuur 6.4 toont een blokje cellen uit de visuele schors, waarbij twee kolommen van beide
ogen zichtbaar zijn, met een complete reeks van oriëntatiekolommen, die alle oriëntaties
tussen 0 en 360 graden bevatten. Een dergelijke visuele module die ongeveer 1 mm 2 groot
is, fungeert als een computationele ('reken') eenheid, en herhaalt zich door de gehele primaire
visuele schors heen.
Cellen binnen een dergelijke visuele module hebben dezelfde receptieve velden, maar verschillen
in gevoeligheid voor oriëntatie, linker- of rechteroog input, kleur en grootte. Ook
zijn er in figuur 6.4 cilindervormige structuren zichtbaar, de zogeheten blobs. Simpele cellen
bevinden zich vooral in V1, en reageren alleen op statische lichtprikkels zoals een verticale
lijn. Complexe cellen in V1 en V2 reageren op bewegende lichtpatronen, en hypercomplexe
cellen reageren op lichtstrepen met een zelfde oriëntatie, die op meerdere locaties in het
visuele veld worden aangeboden. Hypercomplexe cellen hebben grotere receptieve velden
dan simpele cellen, en bevatten ook inhibitoire zones waarin de respons sterk wordt onderdrukt.
Verdere stations in de visuele schors: dorsale en ventrale routes. De differentiatie tussen
magno-en parvopaden geldt strikt genomen alleen tot en met het CGL van de thalamus. Als
beide routes zijn gearriveerd in de primaire schors (V1), vindt er namelijk een verdere differentiatie
plaats in drie routes: het blob- en interblobsysteem (onderdelen van het parvopad)
en het magnopad. Deze zetten zich vervolgens voort in de hoger gelegen visuele gebiedenzoals
V2, V3, V4 en V5 (zie figuur 6.5). Deze gebieden worden ook extrastriate gebieden
genoemd (= buiten area striata gelegen).
Figuur 6.5 Verschillende stations in de
visuele schors van de mens en hun
onderlinge verbindingen. Boven: dorsale
of ‘waar’ route, onder: ventrale of
‘wat’ route. IT: inferieure temporale
schors. PC: pariëtale schors.
Globaal gesproken geldt dus dat
het parvopad (zowel blob en
interblob) specifiek gespecialiseerd
is in kleur, en het magnopad
in beweging. Er is echter
ook veel overlap tussen de functies
van deze paden. Deze overlap neemt toe, naarmate verwerking in hogere stations
plaatsvindt. Zo zijn de gebieden V4 en V5, de directe voorstations van de infero-temporale
en pariëtale gebieden, beiden gevoelig voor vorm en diepte. V4 is daarnaast ook nog speci-
133