I

Een belangrijk kenmerk van dit soort connectionistische modellen is dus dat zich hierin
geen componenten of mechanismen bevinden, die een specifieke bewerking op informatie
toepassen als encodering, decisie en dergelijke. Het totale patroon van parallelle verbindingen
in het netwerk is namelijk verantwoordelijk voor de bewerkingen en niet, zoals bij stadiamodellen,
de specifieke elementen die worden geactiveerd (figuur 1.4).
In meer recente benaderingen binnen het connectionisme wordt ook rekening gehouden
met eigenschappen van de hersenen en zenuwcellen. In het brein bevinden zich immers
meerdere netwerken waarbinnen de zenuwcellen onderling selectief verbindingen kunnen
aangaan. Ook neurotransmitters kunnen hierop invloed uitoefenen. De aard van de verbindingen
is deels bepaald door erfelijkheid, en deels door omgevingsinvloeden. Dit heeft tot
gevolg dat voor ieder mens deze netwerken een unieke configuratie hebben.
1.2.3 Hersenen
De derde hoek van de driehoek van Kosslyn wordt tenslotte gevormd door de studie van
het brein. Hieronder vallen twee disciplines, namelijk de neurofysiologie en de neuroanatomie.
De neurofysiologie richt zich vooral op de analyse van dynamisch-functionele eigenschappen
van zenuwcellen en hun verbindingen, de neuroanatomie vooral op beschrijving
van hersenstructuren. Deze derde hoek geeft dus aan dat analyse van gedrag, en de hieraan
ten grondslag liggende deeloperaties als computaties of vorming van representaties,
moet geschieden in de context van structuren en processen in de hersenen. De drie genoemde
disciplines kunnen uiteraard ook onafhankelijk van elkaar fungeren. Volgens Kosslyn
wil de cognitieve neurowetenschap echter meer zijn dan een optelsom van geïsoleerde
disciplines: haar doel is namelijk het ontwerpen van een computationeel systeem met de
kenmerken en eigenschappen van het brein dat bovendien menselijk gedrag en functies
kan verklaren.
1.3 Hersenen en gedrag: overeenkomstige structurele organisatie
De driehoek van Kosslyn moet niet alleen gezien worden als een model voor interdisciplinaire
samenwerking. Het kan ook in meer beperkte zin worden opgevat als een model dat
de verschillende niveaus aangeeft waarop men mentale processen (of menselijk gedrag) en
hersenfuncties kan beschrijven. In figuur 1.2 is op simpele wijze aangegeven hoe de relatie
tussen mentale processen en hersenstructuren kan worden voorgesteld. Een belangrijk
element van dit model is dat mentale functies en hersenfuncties een zelfde soort opbouw of
organisatie vertonen. Het model is echter nogal kunstmatig, omdat het uitgaat van een
13