I

men, als het EEG of ERPs op meerdere locaties van de schedel wordt gemeten. Het is
dan meestal een teken dat een specifieke elektrode op de schedel zich dicht bij een bron
(dipoolgebied) bevindt.
Figuur 1.14 Links: Elektrogenese van positieve en negatieve dipoolpotentialen in de cortex. Getoond wordt
het beeld boven het cortex oppervlak (boven) en in een subcorticaal gebied (onder). Rechts: Illustratie van
effecten van afstand van corticale dipolen op de spatiële resolutie van elektrische potentialen. Boven (A): een
enkele dipool. Onder (B): twee naburige dipolen. Lijnen a en b komen overeen met potentiaal verdelingen
voor korte en grote afstanden: uitgegaan is van rechte lijnen die loodrecht staan op de dipool-as. Punten c en
d liggen op de verticale as van de linker dipool. Alleen de positieve velden zijn getoond. Amplituden zijn uitgedrukt
in standaard-eenheden, waarbij het maximum op 100% is gesteld. Naar: Goff e.a. (1978).
Voorbeelden hiervan zijn het visuele projectiegebied onder de occipitale schedel (de fissura
calcarina) of het auditieve projectiegebied onder de temporale schedel (de laterale sulcus).
In deze gebieden vertoont de cortex een gleuf of spleet, waardoor de dipolen een
horizontale oriëntatie hebben ten opzichte van de schedel. De interpretatie van EEG- en
ERP-potentialen op de schedel wordt bemoeilijkt door het feit dat de afferente input niet
altijd leidt tot excitatie (depolarisatie), maar ook tot inhibitie (of hyperpolarisatie: het potentiaalverschil
tussen binnen- en buitenzijde van celwand neemt toe) van de schors. In dat
geval lopen de stroomkringen in tegenovergestelde richting, en keert ook het beeld van de
potentialen om. In het voorbeeld links van figuur 1.14 treedt dan bij hyperpolarisatie van
cellichaam en apicale dendriet op het schorsoppervlak respectievelijk een negatieve en
positieve potentiaal op.
Het voorgaande betekent dat het onzeker blijkt of een negatieve potentiaal op de schedel
(zoals de N1-component van de ERP) een teken is van excitatie (depolarisatie) van een
gebied dicht onder het oppervlak van de schedel, of inhibitie (hyperpolarisatie) van een
dieper liggend gebied. Hierover kan alleen uitsluitsel worden verkregen als er gebruik
wordt gemaakt van diepte-elektroden waarmee op meerdere punten (door meerdere
32