Herkese Lazim Olan Iman - Mevlana Halidi Bagdadi

Biz bu küçücük cisme, (Dimâg) adını veriyorduk. Ama, hakîkatde
bu, önümüzde yatan zevallı çocuğun tâ kendisi idi.
Aradan yarım sâat geçdi. Ameliyyât odasında tâm bir sessizlik
vardı. Hepimizin tansiyonu son derece yükselmişdi. Herkes ve
ben, elimi kaldıracak olursam yeniden oluk gibi kan akmağa başlayacağını
ve bu da çocuğun ölümü olacağını biliyorduk. İşte o zemân,
Allahü teâlâya düâ etmeğe başladım ve Onun yardımına sığındım.
(Allahım, parmaklarıma gereken kuvveti ver de, ben bu
kan akmasını önliyebileyim) diye yalvardım. O zemân, içimi büyük
bir ferâhlık kapladı. Çünki, artık Allahü teâlâya, rabbime tevekkül
etmişdim. Şimdi sükûnet ile parmaklarımı kaldırabileceğime ve
kanın artık akmıyacağına inanıyordum. Allahü teâlânın mevcûdiyyetini
bütün rûhumda his ediyordum. Yavaş yavaş parmaklarımı
kaldırdım. Kan durmuşdu.
Bundan sonra ameliyyât yapmak kolaydı. Ameliyyât, tâm 4,5
sâat sürdü. Bir hafta çocuğun yanından ayrılmadım. Çocuğun yavaş
yavaş iyileşdiğini gördükce, ne kadar seviniyordum! Bugün çocuk
10 yaşındadır ve temâmen sıhhatli, neş’eli ve mes’ûd bir yavrucak
olmuşdur.
1974 senesinde beyin kanaması geçiren bir çocuğu mu’âyene
etdiğim zemân, beyninin tâm ortasında ufak bir tümör bulunduğunu
gördüm. Fekat tümör kanamağa başlamış ve cerâhatlenmişdi.
Vaz’ıyyet çok tehlükeli ve ümmîdsizdi. Kafatasını açdık, beynin iki
tarafına tüpler yerleşdirdik ve beyni antibiyotiklerle yıkamağa başladık.
Bu benim tarafımdan tatbîk edilen yepyeni bir usûldü. Ateşler
içinde yanan çocuğu bir respiratör içine koyduk ve üzerine soğuk
yorganlar örtdük. Bir yandan da beyni yıkamağa devâm ediyorduk.
Bu ümmîdsiz vaz’ıyyet haftalarca sürdü. Ben mütemâdiyen
düâ ediyor ve Allahü teâlâyı yardıma çağırıyordum. Düâ ederken,
yalnız çocuğa ve onun anasına babasına merhamet etmesini
değil, aynı zemânda haftalarca durmadan benimle berâber çalışan
ve bu ağır mes’ûliyyeti üzerine almış olan şahslara da kuvvet ve
kudret vermesi için Allahü teâlâya yalvarıyordum.
Nihâyet bir ilâhî imdâd yetişdi. Temâmen ümmîdsiz sayılan bu
vak’a, başarı ile netîcelendi. Çocuk kendine geldi. Arkadaşlarım,
(tatbîk etdiğimiz bu yeni usûl, çok iyi netîce verdi) diye seviniyorlardı.
Bunu benim yapdığımı zan ediyorlar, koltukları kabarıyordu.
Hâlbuki ben böyle düşünmiyordum. Benim aklıma göre, ne
kadar çalışsak, ne kadar yeni metodlar bulsak, ne kadar yeni usûller
tatbîk etsek, bu gibi ameliyyâtlarda muvaffak olmak, ancak Allahü
teâlânın yardımı ile olur. Şimdiye kadar yapdığım sayısız
– 157 –