Herkese Lazim Olan Iman - Mevlana Halidi Bagdadi

zikr etdiğimiz gibi, en büyük hıristiyan din adamı olan papalar,
müslimânları imhâ etmek için, Ehl-i salîb [haçlı] seferleri kurmuşlardı.
Ancak, 18. asrdan sonra, târîhciler yavaş yavaş islâm dînine
nüfûz etmeğe, Kur’ân-ı kerîmi kendi dillerine terceme etmeğe başladılar.
Bu tercemelerin bir kısmı, müteassıb hıristiyanlar tarafından
yapıldığı için, aslına uymamakda ise de, insâflı târîhciler tarafından
yapılmış doğru tercemeler de vardır. Bir yandan da, müslimânlar
tarafından yapılmış Kur’ân-ı kerîm tefsîrleri de bulunmakdadır.
Kur’ân-ı kerîmin, doğru yapılmış terceme ve tefsîrlerini
okuyan ve islâm dînini az çok anlıyanlar, İslâmiyyete hayrân olmuşlardır.
Bunların arasında, Goethe, Carlyle, Lamartine, Tagore
gibi bütün dünyâda tanınmış, meşhûr şahsiyyetler vardır. Bunlar
islâm dînine olan hayrânlıklarını açıklamakdan çekinmediler.
Bunlar hakkında kitâbımızın (Müslimânlık ve Hıristiyanlık) kısmında
geniş îzâhât bulacaksınız. Şimdi, size o kısmda bulunmıyan
ve 1266 [m. 1850] târîhinden sonra Türkiyeye gelmiş olan ba’zı
devlet adamlarının islâm dîni ve Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm
hakkındaki yazılarından birkaçını bildireceğiz.
1311-1316 [m. 1898] seneleri arasında İstanbulda İngiltere sefâreti
birinci kâtibi olan Sir Charles Eliot 1900 senesinde basılan
(Turkey in Europe = Avrupada Türkiye) adlı eserinin (Müslimânlık
dîni) kısmında şöyle demekdedir: (Îsâ aleyhisselâmın mülkü, bu
dünyâ değildi. Eğer hıristiyanlık, belli bir hükûmet veyâ teşekküle
bağlı olsaydı, bu din arada kaynar giderdi. Müslimânlıkda ise, bunun
temâmen aksi olduğu görülür. Muhammed aleyhisselâm, yalnız
bir din adamı değil, aynı zemânda, çok büyük bir liderdi. Kendisini
ziyârete gelenler, Ona karşı, Papaya ve Sezara duyulan saygıların
birleşimi hâlinde bir saygı duyarlardı. Muhammed aleyhisselâm, dâimâ
dikkatli bir devlet adamı olmuş, yapdığı fevkal’âde işlere ve bütün
mu’cizelerine rağmen, kendisinin tevâzu’ sâhibi bir insan olduğunu
söylemişdir. Husûsî hayâtında hiç bir hatâsı yokdur.)
Kitâbın başka bir yerinde ise, (Îsâ aleyhisselâmın yaşadığı zemândaki
insanların hâllerini, yapdıkları hatâları, günâhları düşünecek
olursak, İncîlde, bunların men’ edilmemiş olması hayret vericidir.
İncîl, yalnız bu günâhların işlenmemesini tavsiye eder. Bunları
işlemiş olanlara ne yapılacağından hiç bahs etmez. Hâlbuki
Kur’ân-ı kerîm, günâhları, meselâ puta tapmak veyâ doğan kız çocuklarını
diri diri gömmek gibi işleri, Allahın nasıl cezâlandıracağını
açıkca bildirmiş, böylece Arabistânda, o zemânlar hükm süren
bâtıl putperestliği ve âdetleri temâmîle islâh ederek millete behâ
biçilmez bir iyilikde bulunmuşdur) demekdedir.
– 445 –