Herkese Lazim Olan Iman - Mevlana Halidi Bagdadi

çin mahv ve perîşân olacaklar? Birçok milletler, niçin hemen hıristiyan
olmuyorlar?) gibi süâller soruyordum.
Bu esnâda Hindistânda vazîfe görmüş olan bir misyonere tesâdüf
etdim. O bana, (Müslimânlar çok inatçıdır. Ne kadar uğraşsam,
onları aslâ hıristiyan yapamıyorum. Onlar hakîkî dînin hıristiyanlık
değil, müslimânlık olduğunu ileri sürüyor ve dinlerini değişdirmek
için yapdığım bütün gayretlerim netîcesiz kalıyor) diye
dert yandı. Bu sözler, müslimânlık hakkında duyduğum ilk ta’rîf
oldu. İçimde, hem müslimânlığa karşı bir merak, hem de dinlerine
bu kadar sâdık olan müslimânlara karşı büyük bir takdîr hissi
uyandı. (Şu müslimânlığı biraz yakından tedkîk edeyim) dedim.
Üniversitede (Şark Edebiyyâtı) derslerini ta’kîbe başladım. Şarklıların,
bizim inandığımız (üç tanrı) akîdesini red ederek, akl-ı selîme
tam muvâfık olan (Tek Allah) akîdesini kabûl etdiklerini gördüm.
Îsâ aleyhisselâm, kendi dînini neşr ederken muhakkak, bir
tek Allahdan ve kendisinin yalnız Onun bir kulu ve Peygamberi
olduğundan bahs etmişdi. Onun bahs etdiği Allah, muhakkak,
merhametli bir Allah olmalıydı. Hâlbuki, bu güzel ve doğru îmân,
birtakım ma’nâsız efsâneler, sonradan eklenen hurâfeler, puta tapanların
hıristiyanlığa sokduğu bid’atler arasında gayb olup gitmiş,
merhametli ve müşfik tek Allah yerine, kendisine ancak râhibler
vâsıtası ile erişilebilinen, insanları dahâ doğarken günâhkâr
halk eden bir üçlü tanrı zuhûr etmişdi. O hâlde, sâf ve temiz (tek
Allah) akîdesini insanlara tekrâr telkîn için yeni bir dîne, yeni bir
Peygambere lüzûm vardı. Avrupa, o sıralarda yarı barbar bir hâldeydi.
Bir tarafdan vahşî kavmler memleketleri isti’lâ ediyor, bir
tarafdan ufak bir zümre, din perdesi altında, her dürlü kötülüğü,
fenâlığı yapıyordu. İşte insanlık böyle feci’ bir hâlde iken ve temâmiyle
putperestliğe ve dinsizliğe dönmüşken, Îsâ aleyhisselâmdan
[târîhcilere göre] altı asr sonra, şarkda Allahü teâlânın son Peygamberi
Muhammed “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” zuhûr
ederek, insanlara hakîkî Allahın hakîkî dînini telkîne başladı ki,
bu dînin esâsını, tek hâlıka îmân etmek teşkîl ediyordu.
Ben bunları okuyup öğrenince, Muhammed sallallahü teâlâ
aleyhi ve sellemin, Allahü teâlânın son ve hakîkî Peygamberi olduğuna
inandım. Çünki:
1) Yukarıda da söylediğim gibi, insanların yeni bir Peygambere
ihtiyâcları vardı.
2) Benim, Allahü teâlâ hakkındaki bütün düşüncelerim, bu büyük
Peygamberin “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” neşr etdiği dîne
temâmen uyuyordu.
– 240 –