Herkese Lazim Olan Iman - Mevlana Halidi Bagdadi

ak beni kucaklıyor, bir kısmı ise, elimi öpmeğe çalışıyordu. Başka
bir kısmı, onlara düâ etmemi taleb ediyordu. (Allahım, benim
gibi çok âciz bir kulun, onların gözünde âlî bir insan olarak görünmesine
müsâade etme!) diye yalvarıyordum. O kadar mahcûb olmuşdum
ki, kendimi bu temiz müslimânların malını çalmış veyâ
onlara hıyânet etmiş zan ediyordum. İşte o gün anladım ki, halkın
beğendiği bir politikacının eline mu’azzam bir kuvvet geçiyor!
Eğer böyle bir politikacı, halkın ona verdiği kuvveti fenâ kullanırsa,
memleket harâb olur.
O gün, bütün müslimân kardeşlerime, çok âciz bir kul olduğumu
söyliyerek evime döndüm. Fekat onların dostluğu, sevgisi, bana
karşı gösterdikleri hürmet, haftalarca devâm etdi. Bana, o kadar
büyük bir sevgi gösterdiler ki, bunun te’sîri, hayâtımın sonuna
kadar bana kâfî gelecekdir.
38
İBRÂHÎM VOO
(Malayalı)
Ben, müslimân olmadan evvel katolik bir hıristiyandım. Misyonerler
beni katolik yapmışdı. Fekat, bu dîne bir dürlü ısınamıyordum.
Çünki, râhibler, üç Allaha inanmaklığımı istiyorlar ve sonra
İşâ-i rabbânîyi ya’nî [Îsâ aleyhisselâmın etinin ekmek ve kanının
şerâb olduğunu temsîl eden âyini] ve kudsî ekmeğe tapmak mecbûriyyetini
emr ediyorlardı. Papanın, günâhsız olduğunu ve o ne
derse yapmak îcâb etdiğini ve buna benzer aklın kabûl etmediği
birçok şeyleri öğretiyorlar, bilhâssa hıristiyanların islâm dînine
düşman olmaları lâzımdır, diyorlardı. Bunlara inanılmazsa, insanın
mahv ve perîşân olacağını söylüyorlardı. Râhiblerden, söyledikleri
şeylerin ne demek olduğunu soruyor, onlardan aklımın kabûl
edeceği bir îzâh bekliyordum. Fekat hiç biri, bu husûsda tafsîlat
veremiyor, (Bunlar kudsî sırlardır. Kimsenin aklı ermez) demekle
iktifâ ediyorlardı. Bir insan aklı ermediği bir şeyi nasıl kabûl
ederdi? Ben yavaş yavaş bu işde bir sakatlık olduğunu, hıristiyanlığın
doğru bir din olmadığını düşünüyor ve ondan büsbütün
nefret ediyordum. Hele, râhiblere başka bir dinden, meselâ islâmiyyetden
bahs edilse, hemen ifrit kesiliyorlar, (Muhammed bir yalancıdır.
İslâm uydurma bir dindir) diye bar-bar bağırıyorlardı. (Peki,
bu din, niçin yalancı bir dindir?) diye sorduğum zemân, buna da bir
cevâb veremiyorlar, kekeliyorlardı. Onların bu hâli, beni islâm dînini
yakından tedkîk etmeğe sevk etdi. Malayada bulunan müslimânlarla
temâs etdim. Onlardan dinleri hakkında bilgi taleb eyledim.
Bunlar râhiblere hiç benzemiyordu. Bana islâmiyyet hakkın-
– 246 –