Herkese Lazim Olan Iman - Mevlana Halidi Bagdadi

u bahsi açdı mı, herkesin suratı asılır ve herkes susar. Bu aralarda,
beni bir vazîfe ile Avustralyaya göndermişlerdi. Bana verilen,
(müslimânlıkdan nefret) terbiyesine rağmen, birgün, nasılsa merak
ederek, bir Kur’ân tercemesini elime aldım. Fekat, dahâ kitâbı
terceme edenin önsözünü okuyunca, kitâbı hemen kapatdım.
Çünki, kitâbı terceme eden, dahâ önsözde Kur’ân-ı kerîm aleyhinde
o kadar ağır laflar söylüyor, Kur’ân-ı kerîmi o kadar tahkîr ediyordu
ki, böyle bir kitâbı okumak ma’nâsız olurdu. Sonra düşündüm.
Mâdemki, hıristiyanlar müslimânlardan nefret ediyorlardı.
O hâlde, tercemeyi yapan hıristiyanın, bu te’sîr altında kalarak,
bozuk bir terceme yapması, ba’zı yerleri yanlış anlaması imkânı
vardı. Bir kerre meraklanmışdım. Artık işi ciddiyyet ile ele aldım
ve birkaç hafta sonra, Avustralyanın garb tarafında Perth şehrine
gitdiğim zemân, bu şehrin büyük kütübhânesine uğrayarak müslimânlar
tarafından tefsîr edilmiş bir Kur’ân-ı kerîm bulunup bulunmadığını
araşdırdım. Bana böyle bir terceme bulup verdiler. Bunu
açıp, içindeki ilk sûreyi, (Fâtiha-i şerîfe)yi okuyunca, ne kadar mütehassis
olduğumu size anlatamam. Fâtiha, (Âlemlerin rabbine
hamd) ile başlıyordu. (Bize doğru yolu göster) diye yalvarıyordu.
Ne güzeldi! Fâtiha-i şerîfi birçok def’alar okudum. Burada zikr
edilen büyük hâlık, (Rahmân ve Rahîm) ya’nî çok merhametli idi.
Hıristiyanların dediği gibi, insanları günâhkâr olarak yaratmamışdı.
Kur’ân-ı kerîmi okumağa başladım ve okudukça kendimden
geçdim. Bütün arzûlarımın, tesavvurlarımın aynını bu kudsî kitâbda
buluyordum. Sâatler geçmiş ve ben nerede olduğumu, zemânı,
her şeyi unutmuşdum. Bana Kur’ân-ı kerîmle berâber, Muhammed
sallallahü teâlâ aleyhi ve sellemin hayâtına dâir ba’zı kitâblar
da bulup getirmişlerdi. Kendimden geçerek bunları okuyordum.
Nihâyet kütübhâne me’mûru yanıma gelerek, (Vakt geldi, artık
kütübhâneyi kapatıyoruz) deyince kendime geldim. Kütübhâneden
evime dönerken, (İşte şimdi maksadıma kavuşdum. Ben artık
müslimân oldum) diye tekrâr edip duruyordum. Artık, Allahü teâlânın
inâyeti ile, hidâyete kavuşdum.
Eve dönerken sıcak bir kahve içmek için münâsib bir yer aradım.
Caddeden aşağı doğru inerken aklımda yalnız Kur’ân-ı kerîm,
müslimânlık ve Allahü teâlâ vardı. Nereye gitdiğimin farkında
değildim. Birdenbire ayaklarım kendiliğinden durdu. Başımı
kaldırınca, kırmızı tuğladan yapılmış bir binânın önünde olduğumu
gördüm. Bacaklarım kendiliğinden beni buraya kadar getirmişdi.
Binânın üzerindeki levhaya bakdım. Burası Avustralyadaki
bir câmi’ idi.
– 214 –