versione pdf - Sardegna DigitalLibrary

118
Zente cun zente, fae cun lardu
“Martina, non t’incantet Luisicu,
ca no est raga nostra! Tzappadore
est babbu tou, onestu ma non riccu,
e deo fiza ‘e teraccu pastore.
A isse, imbetzes, li nân segnoricu
e s’ómine, t’ammenta, est catziadore!
Zente cun zente e fae cun lardu.
Si faeddo est ca timo... s’azardu.
A su babbu, dimóniu!, a istivinzu
li naraian su Pìscia-’unneddas,
ca fit visciosu, sempre a fiaghinzu
mintende nare in chentu padeddas
e cun tzou fissu ‘e bonas seddas!
E sa muzere, cina, a imbaddinzu...
Àstula ‘ettat su truncu! -nât su dícciu-
E su fizu... chi siat santu ‘e nìcciu?
A ti contrariare s’amoronzu
non so pensende, crêa, fiza mia!
E, própriu ca so mama, cherrer dia
pro a tie, m’est Deus testimonzu,
un’amore chen’àteru... frionzu,
sìncheru, onestu, totta biadia!
Su samben no est abba... e su cumprou
a cando as àere unu fizu tou!”
“Decomente est su babbu sun sos fizos
pensas tue, o ma’, in bonu e in malu,
e s’at peccadu cuddu, peccat galu
s’àteru -est deasie?-... e sos fastizos
finas dên piangher ‘e su primu iscialu!
Luisicu perunos assimizos
at de su babbu e puru a sa mama,
chi nd’est cuntenta, nada l’at sa brama.”
SOS DÌCCIOS NON SUN... FAE