versione pdf - Sardegna DigitalLibrary

Jogos de sabidoria
Chi sos dicios potan esser totu foras che fae est una veridade
cumproada ma est beru puru chi Antoninu Rubattu los manizat comente
chi sian ranos. Pius de rosariu, forsi, chi no de fae, dia nàrrere: chene fadiga
e cun lestresa ma in su matessi tempus cun tota sa seriedade chi lis deghet
ca sun una sienda lassada a nois dae sos mannos nostros, in séculos e séculos
de tribulascione.
Custu aparitzu deghile, chi sa mente sua semper in muta justa at
printzipiadu a ponner in pe’ una deghina de annos innanti ’e oe, est
restadu remonidu pius de cantu dimis aer chérfidu ambos duos, isse e deo.
Cheret narrer chi no fut s’ora sua de nd’’essire a lughe. Como, si Deus
cheret, cuss’ora paret lòmpida e duncas lu ponimus in campu ambos a
bonu coro: isse chi at tentu s’idea e como la podet bider cumprida, deo a
coro gratu pro s’onore mannu chi m’at chérfidu istrinare.
Est unu jogu literariu, custu de s’amigu-frade Antoninu Rubattu,
ma est finas unu jogu chi annanghet a sa sabidoria de su pòpulu sardu
criadore de dicios sa sabidoria sua: de poete, de interprete de poetes
istranzos famados meda, de istudiosu de limbas e de autore –pro
ventomare s’ùrtimu aparitzu sou in sos annos– de unu ditzionariu de sa
limba nostra chi finamentra a oe no tenet s’uguale e nemmancu su
simizante.
Joga-joga, Antoninu Rubattu nos istrinat unu trabagliu chi est una
prenda de tenner in contu mannu ca costoit unu siddadu bundante: no in
dicios e modos de nàrrere ebbia, chi puru dian bastare, ma de
connoschentzias e de connoschimentos meda pius largos, in sas peràulas e
in s’ispìritu de sa limba nostra e de àteras limbas puru.