AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

1928 HOF VAN CASSATIE 11.9.08 - Nr. 466
toepassing geen afbreuk doet aan onherroepelijk vastgestelde rechten.
Krachtens die regel is een wet die een echtscheidingsgrond opheft, bij ontstentenis
van een uitdrukkelijke uitzonderingsbepaling, vanaf de inwerkingtreding
ervan van toepassing op elke vordering tot echtscheiding die aanhangig is bij de
hoven en rechtbanken.
Artikel 42, §2, eerste lid, van de wet van 27 april 2007 betreffende de hervorming
van de echtscheiding die de in de artikelen 229, 231 en 232 van het Burgerlijk
Wetboek bepaalde echtscheidingsgronden opheft, bepaalt dat die vroegere
artikelen van toepassing blijven op de procedures van echtscheiding of scheiding
van tafel en bed die zijn ingeleid voor de inwerkingtreding van deze wet en
waarvoor geen eindvonnis is uitgesproken.
Deze overgangsbepaling waaruit het voornemen van de wetgever blijkt om
voor de lopende procedures af te wijken van het beginsel van de onmiddellijke
toepassing van de wet van 27 april 2007, verstaat onder eindvonnis de rechterlijke
beslissing die onherroepelijk uitspraak doet over de vordering tot echtscheiding
of scheiding van tafel en bed.
Daaruit volgt dat de vroegere artikelen 229, 231 en 232 van het Burgerlijk
Wetboek van toepassing blijven op het hoger beroep tegen een vonnis dat de
echtscheiding van de partijen uitspreekt op grond van één van die bepalingen.
Het middel dat van het tegendeel uitgaat, faalt naar recht.
De kosten
De verweerder vraagt dat de in artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek bedoelde
rechtsplegingsvergoeding zou worden begrepen in de kosten waarin de in
het ongelijk gestelde eiseres zal worden veroordeeld.
Het Hof dat naar luid van artikel 147, tweede lid, van de Grondwet niet in de
beoordeling van de zaken zelf treedt, doet uitspraak over de vorderingen tot cassatie
van de in laatste aanleg gewezen beslissingen die aan het Hof zijn voorgelegd
wegens overtreding van de wet of wegens schending van de substantiële of
op straffe van nietigheid voorgeschreven rechtsvormen.
Artikel 1111 van het Gerechtelijk Wetboek regelt de kosten van de vorderingen
tot cassatie op volledige en autonome wijze met inachtneming van de beperkte
bevoegdheid van het Hof en het bijzonder voorwerp van die vordering,
die onderscheiden is van de vordering waarover de bestreden beslissing uitspraak
doet.
Die eigen kenmerken van het cassatieberoep sluiten uit dat de in artikel 1022
van het Gerechtelijk Wetboek bedoelde rechtsplegingsvergoeding in die kosten
zou worden begrepen, daar ze verband houdt met de aard en de grootte van het
door de partijen aan de feitenrechter voorgelegde geschil, en de raming ervan afhangt
van criteria welke verband houden met de zaak zelf, zodat het Hof zou genoopt
worden tot een onderzoek waarvoor het niet bevoegd is.
De vordering is niet gegrond.
Dictum
Het Hof