AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 443 - 3.9.08 HOF VAN CASSATIE 1841
juli 1967 betreffende de schadevergoeding voor arbeidsongevallen, voor ongevallen
op de weg van en naar het werk en voor beroepsziekten in de overheidssector,
aan de weduwe van het slachtoffer een gekapitaliseerde rente uitgekeerd
ten bedrage van 83.655, 00 euro.
Het bestreden vonnis stelt vast dat de verweerder door de politierechtbank is
veroordeeld wegens onopzettelijke doodslag en voor het ongeval aansprakelijk is
gesteld.
Krachtens artikel 14, §3, van de voormelde wet, is de eiser van rechtswege gesubrogeerd
in alle rechten, vorderingen en rechtsmiddelen die het slachtoffer of
zijn rechthebbenden, overeenkomstig §1, konden laten gelden tegen degene die
voor het arbeidsongeval of de beroepsziekte aansprakelijk is en zulks ten bedrage
van de renten en vergoedingen die door de voormelde wet zijn bepaald en het bedrag
dat gelijkstaat aan het kapitaal van die renten.
Deze bepaling legt een dubbele beperking op aan de subrogatie die zij invoert.
De eiser kan van de derde aansprakelijke, noch méér eisen dan de uitbetalingen
die hij ten gunste van het slachtoffer heeft verricht, noch méér dan het bedrag
van de vergoeding waarop het slachtoffer recht heeft krachtens het gemeen recht,
en dat dezelfde schade dekt.
Krachtens artikel 14, §1, zou de weduwe van het slachtoffer, indien zij niet
had genoten van de rente die haar door de Belgische Staat was toegekend, het
recht hebben gehad om van degene die het ongeval heeft veroorzaakt de vergoeding
te verkrijgen van de schade die voor haar voortvloeit uit het verlies van een
gedeelte van het ouderdomspensioen waarvan haar echtgenoot zou hebben genoten.
Het bedrag van die vergoeding zou dan zijn vastgesteld zonder dat het haar
verschuldigde overlevingspensioen in aanmerking mocht worden genomen.
De subrogatie die bij het voormelde artikel 14, §3 is ingevoerd sluit uit dat de
door de eiser verrichte uitbetalingen definitief te zijnen laste moeten blijven.
De appelrechters die het tegendeel beslissen schenden deze wettelijke bepaling.
Dictum
Het Hof,
Vernietigt het bestreden vonnis.
Beveelt dat van dit arrest melding zal worden gemaakt op de kant van het vernietigde
vonnis.
Veroordeelt ieder van de verweerders in de helft van de kosten van hun cassatieberoep.
Verwijst de zaak naar de Correctionele Rechtbank te Verviers, zitting houdende
in hoger beroep.
3 september 2008 – 2° kamer – Voorzitter: de h. de Codt, afdelingsvoorzitter – Verslaggever:
de h. Mathieu – Gelijkluidende conclusie van de h. Vandermeersch, advocaatgeneraal
– Advocaten: mrs. D. Drion, Luik en Mahieu.