AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

1934 HOF VAN CASSATIE 12.9.08 - Nr. 470
LECLERCQ in zijn conclusie voor het arrest van 18 januari 2001 af dat onder ‘niets
opbrengende onroerende goederen’ in de zin van artikel 157, 3°, W.I.B. (1964) moet
worden verstaan dat er geen enkele winst, geen enkele baat, hoe gering ook, mag worden
behaald (Cass., 18 januari 2001, A.C. 2001, nr. 35).
Inzake de gelijkluidende bepaling van artikel 4, tweede lid, van de samengeschakelde
wetten betreffende de inkomstenbelastingen, oordeelde Uw Hof reeds dat de wet tussen
de verschillende onderdelen van de vrijgestelde eigendommen geen enkel onderscheid
voorziet; uit de bedoeling van de wetgever en de beschouwing waardoor hij zich heeft
laten leiden, zowel als uit de algemeenheid van de bewoordingen van de betwiste
wetsbepaling, leidde Uw Hof af dat de litigieuze vrijstelling van belasting zich tot de
algeheelheid van elk vrijgestelde eigendom uitbreidt, en dat, wat de belastbaarheid in de
grondbelasting betreft, elk onderscheid tussen de verschillende gedeelten ervan
uitgesloten is (Cass., 19 december 1950, A.C. 1951, 218).
De administratieve commentaar op artikel 253 WIB 92 sluit in beginsel uit dat de
vervulling van de wettelijke voorwaarden per deel van een kadastraal perceel wordt
onderzocht (Com. I.B. 1992, nrs. 253/99 en 100, eerste alinea).
De commentaar vervolgt evenwel onder randnr. 253/100 dat om te voorkomen dat de
toepassing van dit beginsel (beoordeling per kadastraal perceel) al te ver strekkende
gevolgen zou hebben, de vrijstellingsvoorwaarden uitsluitend in het geval van
omvangrijke gebouwen die éénzelfde kadastraal perceel vormen en die technisch zo
ontworpen en gebouwd zijn dat ze in afzonderlijke delen kunnen worden verkocht of
verhuurd, worden beoordeeld per deel of delen, die door de Staat, de Gemeenschappen, de
Gewesten, de provincies, de gemeenten of door een openbare instelling tot een openbare
dienst of een dienst van openbaar nut worden gebruikt.
De vraag kan worden gesteld of dit door redenen van billijkheid ingegeven
administratief standpunt wel verenigbaar is met de tekst van de wet te meer nu geen
vrijstelling van belasting kan worden verleend die niet in de wet is voorzien (artikel 172
van de grondwet).
Ik meen dat de soepele interpretatie van het bestuur kan worden bijgetreden in de
gevallen waarin de afzonderlijke delen van éénzelfde kadastraal perceel door de
administratie van het kadaster ook als dusdanig worden behandeld door het in aanmerking
nemen van een afzonderlijk kadastraal inkomen.
De vergelijking kan worden gemaakt met de ondergrondse ‘handelsemplacementen’ die
deel uitmaken van het patrimonium van de M.I.V.B., doch waaraan een afzonderlijk
belastbaar kadastraal inkomen wordt toegerekend door de administratie van het kadaster.
Uw Hof oordeelde in dat verband dat het kadastraal inkomen van dergelijke
handelsemplacementen die een openbare vervoermaatschappij tegen betaling van een
geldsom ter beschikking van derden stelt voor hun exploitatie, niet van onroerende
voorheffing kan worden vrijgesteld op grond van artikel 157, 3°, W.I.B. (1964), aangezien
de litigieuze onroerende eigendommen wel degelijk op zichzelf iets opbrengen (Cass., 6
april 1992, A.C. 1991-92, nr. 422).
Nu, zoals o.m. blijkt uit de brief van 13 juni 2000 van de administratie van het kadaster,
directie Antwerpen aan de Gewestelijke Directeur van het Kadaster, aan de cafetaria een
afzonderlijk kadastraal inkomen werd toegerekend, nl. van 4O.2OO BEF, dient m.i. in
dezelfde logica te worden nagegaan of dit onroerend goed voldoet aan de drie door de wet
gestelde voorwaarden voor belastingvrijstelling.
Ook in casu is niet voldaan aan de voorwaarde dat het goed op zichzelf niets mag
opbrengen: niettegenstaande de concessieovereenkomst beperkingen oplegt aan de
uitbater in verband met de uitbating van de cafetaria tijdens sportmanifestaties, staat de
cafetaria immers open voor iedereen, niet enkel voor de gebruikers van een sporthal, en