AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2026 HOF VAN CASSATIE 22.9.08 - Nr. 493
op dat ogenblik ingaat.
3. De appelrechters oordelen dat, waar de verjaring pas geldig werd gestuit
door de eerste dagvaarding van 19 april 2002, die zich situeert in het tweede
kwartaal van 2002, de vordering van de eiser slechts kan terugreiken tot en met
het tweede kwartaal van 1997 en niet tot het eerste kwartaal van hetzelfde jaar.
4. Door op die gronden te oordelen dat de vordering van de eiser, in zoverre
die betrekking heeft op het eerste kwartaal van 1997, verjaard is, terwijl de vijfjarige
verjaring met betrekking tot de voor dit kwartaal door de verweerster verschuldigde
bijdragen slechts inging op 1 mei 1997, schenden de appelrechters artikel
42, eerste lid, van de RSZ-wet en artikel 34, eerste lid en voorlaatste lid,
van het koninklijk besluit van 28 november 1969 tot uitvoering van die wet.
Het middel is gegrond.
Tweede middel
Eerste onderdeel
5. Krachtens artikel 127bis, eerste lid, van de Programmawet van 30 december
1988, zoals te dezen van toepassing, moet de werkgever, om te genieten van een
tijdelijke vermindering van de werkgeversbijdragen voor sociale zekerheid ter
bevordering van de tewerkstelling, zoals dit voordeel voorzien is in het hoofdstuk
VII van deze wet, voor de werkgevers bedoeld in de artikelen 118, §1, 1°,
2°, 3° en 6° en 119, a en c, van dezelfde wet, bij het bevoegd gewestelijk bureau
van de Rijksdienst voor arbeidsvoorziening, een getuigschrift verkrijgen waaruit
blijkt dat deze werknemer voldoet aan de voorwaarden vereist voor de toepassing
van de bepalingen van dit hoofdstuk.
Krachtens artikel 127bis, tweede lid, van dezelfde wet, bepaalt de Koning de
voorwaarden, de nadere regelen en de termijnen binnen welke de werkgevers dit
getuigschrift moeten aanvragen.
Krachtens artikel 1, eerste lid, van het koninklijk besluit van 5 augustus 1991
tot uitvoering van artikel 127 bis van de Programmawet van 30 december 1988,
zoals te dezen van toepassing, moet het getuigschrift dat aan de werknemers toelaat
te genieten van de toepassing van de artikelen 114 tot 131 van voormelde
Programmawet, voor de werknemers bedoeld in de artikelen 118, §1, 1°, 2°, 3°
en 6° en 119, a en c, van dezelfde wet, bij het bevoegde gewestelijk bureau van
de Rijksdienst voor arbeidsvoorziening worden aangevraagd ten laatste de dertigste
dag die volgt op de dag van het begin van de tewerkstelling.
6. Uit het geheel van deze bepalingen volgt dat de werkgever, die nalaat, binnen
de termijn bepaald in artikel 1, eerste lid, van het koninklijk besluit van 5 augustus
1991 voor de werknemers bedoeld in de artikelen 118, §1, 1°, 2°, 3° en 6°
en 119, a en c, van de Programmawet van 30 december 1988, bij het bevoegde
gewestelijk bureau het in dit artikel bedoeld getuigschrift aan te vragen, het recht
verliest om het voordeel van hoofdstuk VII van zelfde wet te genieten.
7. De appelrechters oordelen dat het bedoeld getuigschrift slechts een bewijsinstrument
is, dat door de wetgever werd aangereikt met de bedoeling zekerheid
en eenvoud te bewerkstelligen omtrent het bewijs dat de in dienst genomen
werknemer de noodzakelijke in de Programmawet gestelde voorwaarden vervult