AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 493 - 22.9.08 HOF VAN CASSATIE 2021
voorgeschreven data van elk jaar.
2. De bijdragen die voor het verstreken kwartaal verschuldigd zijn, dienen door de
werkgever, uiterlijk de laatste dag van de maand na dit kwartaal, te worden betaald (artikel
34, voorlaatste lid, Uitvoeringsbesluit).
Hierdoor ontstaat het recht om een vordering in te stellen wegens niet betaalde bijdragen
pas bij het verstrijken van voormelde termijn.
3. Ook de verjaring van de vordering tot betaling van niet betaalde bijdragen betreffende
een bepaald kwartaal kan bijgevolg pas ingaan de dag na het verstrijken van de maand
die op het kwartaal volgt (artikel 42 RSZ-wet).
4. De vordering van de eiser had betrekking op de betaling van achterstallige socialezekerheidsbijdragen,
meer de bijdrageopslagen en de verwijlintresten, waarvan de oudste
bijdrageschuld betrekking had op het eerste kwartaal van 1997.
Op grond van artikel 34 van het Uitvoeringsbesluit is deze kwartaalbijdrageschuld verschuldigd
vanaf 31 maart 1997, en opeisbaar vanaf 1 mei 1997, zodat de rechtsvordering
tot betalen van deze bijdragen verjaard op 1 mei 2002, hetzij vijf jaar later (zie artikel 42
RSZ-wet).
Op het ogenblik van de dagvaarding van 19 april 2002 waren de bijdragen voor het eerste
kwartaal van 1997 derhalve nog niet verjaard zodat de appelrechters ten onrechte hebben
beslist dat deze dagvaarding geen stuitende werking had voor de bijdragen verschuldigd
voor het eerste kwartaal van 1997 op grond van het loutere feit dat deze dagvaarding
zich situeerde in het tweede kwartaal van 2002 waardoor de eiser slechts in het verleden
kan teruggaan tot het tweede kwartaal van 1997.
5. Hieruit volgt dat het bestreden tussenarrest niet wettig heeft beslist dat de regularisatie
niet kan terugreiken tot het eerste kwartaal van 1997 en dat de vordering van de eiser,
bij zoverre ze betrekking heeft op het eerste kwartaal van 1997, verjaard is (schending van
de artikelen 23, 28 en 42 RSZ-wet, 34 en 54 Uitvoeringsbesluit).
2. Tweede middel
Geschonden wettelijke bepalingen
- de artikelen 1 en 2 van het koninklijk besluit van 5 augustus 1991 tot uitvoering van
artikel 127bis van de Programmawet van 30 december 1988, artikel 1 vóór zijn wijziging
bij koninklijk besluit van 5 september 2001;
- de artikelen 114 tot 131 van de Programmawet van 30 december 1988, artikel 117, §1,
zowel vóór als nà zijn vervanging bij wet van 13 februari 1998, artikel 118 en 127bis vóór
hun wijziging bij wet van 2 januari 2001, artikel 119 vóór zijn wijziging bij wet van 12
augustus 2000, artikel 128 vóór zijn wijziging bij koninklijk besluit van 30 november
2001;
- de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Aangevochten beslissing
In het bestreden tussenarrest van 20 mei 2005 komen de appelrechters tot het besluit dat
de termijn van 30 dagen waarbinnen de werkgever aan het bevoegde gewestelijke bureau
van de RVA het getuigschrift moet aanvragen dat hem toelaat te genieten van de bijdragevermindering
van het plan-plus-één, door de eiser kennelijk niet als een vervaltermijn
wordt beschouwd nu het niet-respecteren van die termijn de ene keer niet en de andere
keer wel tot annulatie van de bijdragevermindering aanleiding geeft (zie de overwegingen
van het tussenarrest op p. 6, derde laatste alinea t.e.m. p. 8, laatste alinea, welke de eiser
bestrijdt en die hier als hernomen moeten worden beschouwd).
Het tussenarrest heropent, alvorens verder recht te doen ten gronde, dienvolgens de debatten
teneinde de eiser toe te laten "zijn beleid terzake te verduidelijken. De meeste dui-