AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

1952 HOF VAN CASSATIE 15.9.08 - Nr. 474
ken dat (de eiser) erkent dat de bijdragen zijn gevorderd op grond van een percentage (55
pct.?) van het bedrag van de facturen die door de 'zelfstandige' takelaars zijn opgemaakt;
het (arbeids)hof kan eens te meer alleen maar het 'amateurisme' betreuren waarmee (de
eiser) in dit dossier te werk is gegaan, daar de inning van de sociale bijdragen op een
nauwgezette manier dient te geschieden;
op de terechtzitting was de indruk gewekt dat (de eiser) een slordig afgewerkt dossier
niet helemaal beheerste en daarom een uitweg heeft gezocht door de (verweersters) een
soort schikking voor te stellen;
in die omstandigheden oordeelt het (arbeids)hof dat de hogere beroepen gegrond zijn".
Grieven
Artikel 21 van de voormelde wet van 27 juni 1969 bepaalt dat de werkgever, in de regel,
de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid "een aangifte met verantwoording van het bedrag
van de verschuldigde bijdragen moet toezenden".
Artikel 22 bepaalt dat "wanneer geen dan wel een onvolledige of onjuiste aangifte is
gedaan, de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid ambtshalve het bedrag van de verschuldigde
bijdragen bepaalt aan de hand van alle reeds voorhanden zijnde gegevens, of na alle
daartoe nuttig geachte inlichtingen te hebben ingewonnen bij de werkgever, die verplicht
is ze te verstrekken".
Artikel 22bis, tweede en derde lid, bepaalt daarenboven:
"Wanneer het onmogelijk is het bedrag van de door de werkgever verschuldigde bijdragen
hetzij in zijn totaliteit hetzij individueel per werknemer, vast te stellen, wordt dit bedrag
globaal bepaald door de Rijksdienst voor sociale zekerheid op basis van alle inlichtingen
ingewonnen door de ambtenaren en beambten belast met het toezicht op de uitvoering
van deze wet en haar uitvoeringsbesluiten, zelfs wanneer de identiteit of het juist aantal
van de tewerkgestelde werknemers niet gekend is.
Het bedrag van de aldus vastgestelde schuldvordering wordt aan de werkgever met een
aangetekende brief ter kennis gebracht".
Uit die bepalingen volgt dat, wanneer de eiser, zoals in dit geval, het bedrag van de verschuldigde
bijdragen niet kan vaststellen wegens gebrek aan aangifte of een onvolledige
aangifte, hij een "globale" berekening kan maken voor alle betrokken werknemers, zonder
dat van hem geëist kan worden dat hij voor elke werknemer, in detail, de verrichte arbeid
en de verkregen vergoeding aantoont, zelfs niet dat hij het "juiste aantal" tewerkgestelde
werknemers opgeeft.
De werkgever die niet de nodige inlichtingen verstrekt heeft, kan zich met andere woorden
niet verschuilen achter het feit dat de eiser geen precieze verantwoording geeft voor
het bedrag van de bijdragen die per betrokken werknemer verschuldigd is. Het bedrag van
de bijdragen kan globaal - en dus noodgedwongen bij benadering - vastgesteld worden,
tenzij de werkgever meer precieze inlichtingen verstrekt. Dit is wat de bepaling bedoelt
wanneer ze voorschrijft dat "het bedrag van de aldus vastgestelde schuldvordering aan de
werkgever met een aangetekende brief ter kennis wordt gebracht".
De beslissing die de rechtsvordering van de eiser tot betaling van de bijdragen die verschuldigd
zijn met toepassing van artikel 3, 5°, van het koninklijk besluit van 28 november
1969 ongegrond verklaart, om de doorslaggevende reden dat de aan de eiser opgelegde
bewijslast vereist dat hij "aan de hand van de facturen aantoont hoeveel takelbeurten er
per betrokken zelfstandige werknemer zijn verricht", wat hij niet heeft gedaan, is bijgevolg
niet naar recht verantwoord (schending van de in de aanhef van het middel aangegeven
wettelijke bepalingen).
Tweede middel