AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 491 - 22.9.08 HOF VAN CASSATIE 2009
hier voor herhaald wordt beschouwd, deze beginselen toe op onderhavige zaak, rekening
houdend met de omstandigheden van de zaak (pp. 21 e.v.), er onder meer op wijzend dat
in werkelijkheid haar ongeveer volledige omzet van twee jaar werd teruggevorderd, wat
onmiskenbaar haar faillissement tot gevolg zou hebben.
Door de enkele verwijzing naar en overname van het advies van het openbaar ministerie,
waarin gesteld werd dat het vaststaande rechtspraak is dat het rechtsmisbruik niet kan
leiden tot een beleid dat strijdig is met de wet,
- miskent het arbeidshof zijn motiveringsverplichting, door met name niet te antwoorden
op bovengenoemde regelmatige aanvoeringen in conclusies waarin uiteengezet werd
waarom deze beschouwer van het openbaar ministerie niet kon worden aanvaard (schending
van artikel 149 van de gecoördineerde Grondwet);
- miskent het arbeidshof het verbod om uitspraak te doen bij wege van algemene en als
regel geldende beschikking, nu het zijn beslissing louter steunt op vaststaande rechtspraak,
zonder weer te geven om welke motieven het deze rechtspraak kon bijtreden
(schending van artikel 6 van het Gerechtelijk Wetboek);
- miskent het arbeidshof het algemeen rechtsbeginsel inzake het verbod van rechtsmisbruik,
nu het niet weergeeft waarom de uitoefening van een recht, weze het in overeenstemming
met de wet, in de door de eiseres geschetste omstandigheden van de zaak, verenigbaar
is met de manier waarop een redelijk en voorzichtig persoon, geplaatst in dezelfde
omstandigheden, zou handelen (schending van het algemeen rechtsbeginsel inzake het
verbod van rechtsmisbruik voor zoveel als nodig van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek)
en inzonderheid niet antwoordt op eiseres’ aanvoering dat de uitoefening van de
vordering een buitensporig nadeel berokkende aan de eiseres en een miskenning inhield
van de proportionaliteitsregel (schending van artikel 149 van de gecoördineerde Grondwet).
Door het louter verwerpen, in het dispositief van het arrest, van de “andere en strijdige
conclusies”, komt het arbeidshof niet tegemoet aan zijn motiveringsverplichting in het
licht van de omstandige, hierboven weergegeven en samengevatte aanvoeringen van eiseres
in conclusie, nu het nalaat de redenen aan te geven waarom het hiertoe besluit (schending
van artikel 149 van de gecoördineerde Grondwet). Minstens stelt het het Hof zodoende
in de onmogelijkheid om zijn wettigheidscontrole terzake uit te oefenen (schending
van artikel 149 van de gecoördineerde Grondwet).
Het arbeidshof kon derhalve niet wettig de terugvordering lastens de eiseres gegrond
verklaren (schending van artikel 164, inzonderheid eerste en tweede lid, van de gecoördineerde
wet van 14 juli 1994 betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige
verzorging en uitkeringen (coördinatie bij koninklijk besluit van 14 juli 1994 houdende
coördinatie van de wet van 9 augustus 1963 tot instelling en organisatie van een regeling
voor verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen), zoals vervangen
bij wet van 20 december 1995).
Tweede onderdeel
In zoverre het bestreden arrest aldus zou moeten worden gelezen - quod non - dat het
arbeidshof, door de overname van het advies van het auditoraat-generaal, de hiervoren
aangehaalde en samengevatte verweermiddelen van de eiseres inzake het rechtsmisbruik
in hoofde van de verweerders bij het instellen van de terugvorderingen heeft beantwoord
door de vaststelling dat er “anderzijds (...) in het kader van het (huidig) geschil ook geen
afzonderlijke vorderingen ingesteld (worden) op grond van onrechtmatige daad, zodat de
verschillende middelen en argumenten van (de eiseres en mevrouw Martin) niet relevant
zijn tot oplossing van het aangebrachte geschil” (arrest p 21, nr. 5.3.2.5., laatste alinea), en
deze overweging aldus zou moeten worden begrepen dat het arbeidshof opmerkt dat de eiseres
en mevrouw Martin geen vordering stelden tegen de verweerders wegens onrecht-