AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 492 - 22.9.08 HOF VAN CASSATIE 2013
bevestigd en (de eiser) verwijst enkel naar een orthopedagogisch verslag van maart 1998
met een advies destijds gegeven in verband met een nieuwe studiekeuze.
(De eiser) kon, na vier jaar werken opteren om opnieuw te studeren (met succes trouwens)
teneinde zijn ambities waar te maken, zijn beroepsmogelijkheden te vergroten en
een hoger loon te verdienen, maar het (arbeids)hof is van mening dat deze ambitie niet
moet betaald worden door de gemeenschap en het voortzetten van deze studies (na twee
jaar tijdskrediet) geen billijkheidsreden is in de zin van artikel 3, 5°, van voormelde wet
die (de eiser) ontslaat van zijn plicht tot werkbereidheid.
Het volstaat niet dat de studies aan de leefloonaanvrager betere levensomstandigheden
toelaten of dat zij hem een bredere waaier aan beroepsmogelijkheden bieden; er moet ook
worden onderzocht of maatschappelijke dienstverlening noodzakelijk is om een leven te
leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid.
De opdracht van de openbare centra voor maatschappelijk welzijn bestaat er in de
maatschappelijke dienstverlening te verzekeren waarop elke persoon recht heeft en deze
centra zijn niet gehouden om aan studiefinanciering te doen.
Het (arbeids)hof verwijst naar een arrest van het Hof van Cassatie van 26 februari 2001
van de derde kamer met A.R. nr. S.99.0112 (Soc. Kron., 2001, 350), waarin dit Hof heeft
geoordeeld dat een student (die na zijn graduaat een licentie wilde volgen) enkel recht
heeft op het bestaansminimum als dit noodzakelijk is om een leven te leiden dat beantwoordt
aan de menselijke waardigheid en dat studies die hem toelaten betere levensomstandigheden
te kennen, zijn opleiding te volbrengen en een betere toegang tot de arbeidsmarkt
te hebben, zonder te onderzoeken of de sociale hulp noodzakelijk is om een leven te
leiden conform de menselijke waardigheid, niet volstaan om het bestaansminimum toe te
kennen.
Hoewel de wet inzake het recht op maatschappelijke integratie een veel ruimere doelstelling
heeft dan de wet betreffende het recht op een bestaansminimum, wordt als voorwaarde
in artikel 1 van de wet van 7 augustus 1974 tot instelling van het recht op een bestaansminimum
gesteld dat gerechtigd is op het bestaansminimum diegene die geen toereikende
bestaansmiddelen heeft noch in staat is deze door eigen inspanningen, hetzij op
een andere manier te verwerven en deze voorwaarde wordt eveneens voorzien in artikel 3,
4°, van de wet van 26 mei 2002 betreffende het recht op maatschappelijke integratie.
Het (arbeids)hof is van mening dat dezelfde redenering van het Hof van Cassatie mag
worden aangehouden voor wat de toekenning van bestaansminimum als van maatschappelijke
integratie en leefloon betreft.
Het Hof van Cassatie heeft in het arrest van 26 februari 2001 voormeld bevestigd dat
artikel 1 van de Organieke wet van 8 juli 1976 betreffende de Openbare Centra voor
Maatschappelijk Welzijn, dat het principe en het doel van de maatschappelijke dienstverlening
bepaalt namelijk de mogelijkheid een leven te leiden dat aan de menselijke waardigheid
beantwoordt, ook van toepassing is op het bestaansminimum.
Het arbeidshof is van oordeel dat artikel 1 van de wet van 8 juli 1976 eveneens geldt en
van toepassing is op de maatschappelijke integratie en het leefloon.
De verwijzing naar emancipatie en betere levensomstandigheden in verband met de beoordeling
van de menselijke waardigheid, zoals voorzien in artikel 1 van de Organieke
Wet voormeld is volgens het (arbeids)hof een te ruime interpretatie gegeven door (de eiser),
gezien het Hof van Cassatie betere levensomstandigheden, volbrengen van de opleiding
en bijkomende toegang tot de algemene arbeidsmarkt onvoldoende heeft geoordeeld
om een bestaansminimum toe te kennen en het nodig vond dat bijkomend wordt onderzocht
of maatschappelijke dienstverlening noodzakelijk was om een menswaardig leven te
leiden.