AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 490 - 22.9.08 HOF VAN CASSATIE 2001
Advocaat-generaal Ria Mortier heeft geconcludeerd.
II. CASSATIEMIDDEL
De eiser voert in zijn verzoekschrift een middel aan.
Geschonden wettelijke bepalingen
- artikel 136, §2, vierde lid, van de bij koninklijk besluit van 14 juli 1994 gecoördineerde
wet van 9 augustus 1963 betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige
verzorging en uitkeringen (tevens in de versie zoals dit artikel, vóór de coördinatie bij het
koninklijk besluit van 14 juli 1994, bestond als artikel 76quater, §2, vierde lid, van de wet
van 9 augustus 1963);
- de artikelen 1319, 1320, 1322, 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek.
Aangevochten beslissing
De rechtbank van eerste aanleg verklaart eisers hoger beroep ongegrond en bevestigt
het vonnis van de politierechtbank waarbij de eiser wordt veroordeeld tot betaling van het
gevorderde bedrag van 45.191,14 euro aan de verweerder.
De rechtbank van eerste aanleg beslist aldus op volgende gronden (pag. 3-5 van het bestreden
vonnis):
"De rechtbank stelt vast:
(...)
dat diezelfde politierechtbank op 11 februari 2003 een vonnis heeft uitgesproken, waarin
onder meer:
* de veroordeling van (de eiser) werd uitgesproken tot betaling aan E.B. van 52.381,63
euro te vermeerderen met de moratoire rente vanaf 11 februari 2003 tot de dag der effectieve
betaling (in het vonnis wordt dit bedrag samengevat als volgt berekend: 95.980,65
euro loonverlies in de periode van 16 mei 1993 tot 30 augustus 1998 + 29.320,69 euro
loonverlies in de periode van 1 september 1998 tot 11 februari 2003 + 52.381,63 euro
loonverlies voor de toekomst, d.w.z. vanaf de datum van het vonnis = 177.682,97 euro in
totaal, met dien verstande dat de door E.B. reeds ontvangen dagvergoedingen vanwege
(de verweerder) ten bedrage van in totaal 126.933,27 euro in mindering dienden te worden
gebracht van de schade tot op de datum van het vonnis maar niet op de toekomstige
schade, aangezien de verleden en toekomstige schade ten bedrage van 52.381,63 euro aan
E.B. toekwam) (in het vonnis wordt daarenboven opgemerkt dat wel degelijk het volledige
bedrag van de door de mutualiteit verleende prestaties moet worden aangerekend op de
globale vergoeding die naar gemeen recht verschuldigd is);
(...)
Er wordt niet betwist dat het vonnis van 11 februari 2003 in kracht van gewijsde is gegaan.
Naar het oordeel van de rechtbank betekent dit evenwel niet dat er sprake is van rechterlijk
gewijsde wat de in dit vonnis gemaakte overweging betreft dat het volledige bedrag
van de door (de verweerder) verleende prestaties moet worden aangerekend op de volledige
vergoeding die naar gemeen recht verschuldigd is omdat de verleden en toekomstige
schade voor de toepassing van het subrogatierecht van de (de verweerder) en dus ook aangaande
het cumulatieverbod (als het ware de keerzijde van dezelfde medaille) niet als dezelfde
schade worden beschouwd. Deze overweging heeft immers geen uitstaans met de
lastens (de eiser) uitgesproken veroordeling tot betaling aan (de verweerder), maar heeft
enkel uitstaans met de lastens (de eiser) uitgesproken veroordeling tot betaling aan de heer
E.B. Het is niet omdat er in dezelfde overweging terloops sprake is van het subrogatierecht
van (de eiser), dat zij dienstig is als motivering voor de lastens (de eiser) uitgesproken
veroordeling tot betaling aan (de verweerder).