AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

1910 HOF VAN CASSATIE 11.9.08 - Nr. 462
17, p. 82; Kph. Gent, 21 januari 1999, R.D.C., 2000, 674; L. SIMONT en A. BRUYNEEL,
'Chronique de droit bancaire privé - Les opérations de banque (1979-1986)', Rev. Banque,
6/1987, p. 32);
Het betreft dus geenszins een fout of een valsheid;
De (verweerders) proberen tevergeefs aan te voeren dat het voornoemde gebruik niet
aan hen kan worden tegengeworpen omdat er nergens melding van wordt gemaakt; de
omstandigheid dat het om een 'constant bancair gebruik' gaat, impliceert precies dat het
wordt toegepast zonder dat het als zodanig in de overeenkomst moet worden vermeld; dat
gebruik is zeker niet beperkt tot de rekening courant en er is daartoe geen enkele reden".
Krachtens de artikelen 1135 en 1160 van het Burgerlijk Wetboek verbinden overeenkomsten
niet alleen tot hetgeen daarin uitdrukkelijk bepaald is, maar ook tot alle gevolgen
die door het gebruik aan de verbintenis, volgens de aard ervan, worden toegekend en moet
men het contract aanvullen met de daarbij gebruikelijke bedingen, hoewel die er niet in
zijn uitgedrukt.
Wanneer een beding gebruikelijk is, d.w.z. dat het als algemeen geldend wordt beschouwd
in een bepaalde regio of in een bepaalde beroepskring, vermoedt de wet dat de
partijen dat gebruik kennen en dat zij, door het uit hun overeenkomst niet uit te sluiten,
hun wil te kennen geven het erin op te nemen.
Die regels hebben een algemene draagwijdte en gelden niet alleen voor de overeenkomsten
met betrekking waartoe een wetsbepaling uitdrukkelijk naar de gebruiken verwijst.
Hieruit volgt dat, wanneer een gebruik gevestigd is in de zin van die regels, de rechter
het dient toe te passen, ook al heeft de overeenkomst van de partijen er niet naar verwezen,
voor zover die overeenkomst er niet van heeft afgeweken.
Daaruit volgt dat het bestreden arrest van 26 januari 2006, met de redenen dat "het algemeen
reglement der kredieten en de contractuele documenten, die nochtans erg volledig
zijn, geen gewag maken van het bestaan van dat gebruik" en dat de keuze voor de breuk
365/360 "niet tussen de partijen (is) overeengekomen", zijn beslissing om het door de eiseres
aangevoerde gebruik niet toe te passen, niet naar recht verantwoordt (schending van
de artikelen 1134, 1135, 1159 en 1160 van het Burgerlijk Wetboek).
De onderstaande redenen van het bestreden arrest van 26 januari 2006:
"Het gaat in werkelijkheid om een aanzienlijke verhoging van de daginterest ten voordele
van de (eiseres). Aldus brengt 1.000.000 frank tegen 10 pct. per jaar een daginterest
op van 273,97 frank op basis van 365 dagen en van 277,78 frank op basis van 360 dagen,
dus 1,39 pct. meer.
Vijftien of twintig jaar geleden kon men zich een dergelijk gebruik weliswaar nog
voorstellen om gemakkelijker de berekening van interesten te maken per maand, semester
of trimester aangezien 360 deelbaar is door 12, 2 en 4, maar het is thans in het informaticatijdperk
niet meer denkbaar",
vormen evenmin een wettelijke verantwoording van de beslissing van dat arrest om de
toepassing van voornoemd gebruik uit te sluiten, aangezien het enkel erop aan kwam te
weten of het gebruik bestond zonder dat ervan was afgeweken. De vragen welke de financiële
gevolgen waren van de toepassing van dat gebruik en of het achterhaald was door de
ontwikkeling van de informaticatechnologie zijn daarbij geenszins relevant (schending
van de artikelen 1134, 1135, 1159 en 1160 van het Burgerlijk Wetboek).
Althans laat het bestreden arrest van 26 januari 2006 na te onderzoeken of het gebruik
dat door de eiseres wordt aangevoerd, in de in het middel weergegeven bewoordingen, algemeen
erkend was.
Het biedt aldus het Hof niet de mogelijkheid zijn wettigheidstoetsing uit te voeren en is