AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

1936 HOF VAN CASSATIE 12.9.08 - Nr. 470
werpsesteenweg 59 (Gemeente Ranst, 3de afd., Sectie C nr. 134/B) belast".
Het beslist op grond van de volgende motieven:
"In de gemeentelijke sporthal bevindt zich een cafetaria, voor de uitbating waarvan de
(de verweerster) met de bvba Berkvens een concessieovereenkomst heeft afgesloten.
Deze concessieovereenkomst (stuk 1 van de 'verweerster' voorziet onder meer in zijn
artikel 2 dat de concessie wordt toestaan mits betaling van een maandelijkse retributie van
66.000 frank (1.636,10 euro), die jaarlijks op de verjaardag van de concessieovereenkomst
aangepast wordt aan de schommelingen van het indexcijfer der consumptieprijzen
volgens de formule basisbedrag vermenigvuldigd met het nieuwe indexcijfer en gedeeld
door de aanvangsindex. Artikel 17 van de concessieovereenkomst voorziet dat een waarborgsom
van twee maanden concessie zal gestort worden, waarborg terugbetaalbaar na
beëindiging van de huurovereenkomst (sic) nadat de huurder (sic) aan al zijn verplichtingen
heeft voldaan. In artikel 15 B van de concessieovereenkomst is bepaald dat de cafetaria
principieel steeds moet openstaan voor alle publiek.
De 'eiser' is van oordeel dat de vrijstelling moet geweigerd worden daar de voorwaarde
dat het goed op zichzelf niets opbrengt (zie hoger artikel 253, 3°, WIB (1992) niet vervuld
is. Voor de 'eiser' werd voor de cafetaria een huurprijs bedongen (66.000 frank (1.636,10
euro) per maand), is de concessieovereenkomst ten bezwarende titel aangegaan, kan de
uitbating van het cafetaria vergeleken worden met een normale uitbating van om het even
welke drankgelegenheid.
Uit de concessieovereenkomst volgt dat de cafetaria zich bevindt in de sporthal (zie artikel
1 van de overeenkomst, stuk 1 van de 'verweerster'). Uit het verslag van de administratie
van het kadaster (stuk 3 van de eiser) blijkt dat cafetaria en sporthal zijn opgenomen
in de kadastrale legger onder hetzelfde perceelnummer.
Te dezen staat niet ter betwisting dat de sporthal (en de zich erin bevindende cafetaria)
een onroerend goed is dat de aard heeft van nationaal domeingoed in de zin van artikel
253, 3°, WIB (1992).
Dat de sporthal bestemd is voor een dienst van algemeen nut (het mogelijk maken van
sportactiviteiten), zoals zelfde artikel 253, 3°, WIB (1992) vereist, staat vast. De sporthal
(afgezien van de cafetaria) is ingevolge deze bestemming te beschouwen als improductief
in de zin van zelfde bepaling. Zo wellicht door de gebruikers van de sporthal enige vergoeding
moet betaald worden voor dit gebruik, dan is dergelijke vergoeding niet te beschouwen
als een inkomen dat tot gevolg heeft dat de sporthal productief is, maar een vergoeding
voor allerhande kosten die de gemeente maakt voor de verleende dienst.
Dit vervuld zijn van de voorwaarden van artikel 253, 3°, WIB (1992) brengt de vrijstelling
van onroerende voorheffing met zich voor de volledige sporthal, incluis de cafetaria,
ook al zou dit laatste deel van het onroerend goed niet aan die voorwaarden voldoen. Artikel
253, 3°, WIB (1992) laat immers niet toe dat voor de vrijstelling van de onroerende
voorheffing onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende delen van zelfde onroerend
goed (vergelijk met Cass. 19.12.1950, Pas. 1951, 1, 264)".
Grieven
(...)
Tweede onderdeel
Artikel 253, 3°, Wetboek van de Inkomstenbelastingen voorziet dat van de onroerende
voorheffing wordt vrijgesteld het kadastraal inkomen van onroerende goederen die de
aard van nationale domeingoederen hebben, op zichzelf niets opbrengen en voor een
openbare dienst of voor een dienst van algemeen nut worden gebruikt. De vrijstelling is
van de drie voorwaarden samen afhankelijk.