AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 452 - 5.9.08 HOF VAN CASSATIE 1871
II. CASSATIEMIDDELEN
De eiser voert in zijn verzoekschrift twee middelen aan.
(...)
2. Tweede middel
Geschonden wettelijke bepalingen
- artikel 1068, eerste lid, van het Gerechtelijk Wetboek;
- artikel 1138, 3°, van het Gerechtelijk Wetboek.
Aangevochten beslissing
In de bestreden beslissing verzendt het hof van beroep, recht sprekend over de hoofdvordering
van de eiser, de zaak terug naar de eerste rechter op grond van de volgende motieven:
"Verklaart het hoger beroep ontvankelijk, doch grotendeels ongegrond:
Doet het bestreden vonnis teniet enkel wat betreft het toegekende bedrag van de verschuldigde
vervangende opzeggingsvergoeding, en geeft in dit verband volgende bijkomende
opdracht aan de aangestelde deskundige dhr. H.V.I., bedrijfsrevisor:
'Aan de hand van de boekhouding en de stukken van partijen te adviseren inzake de
hoegrootheid van de vervangende opzeggingsvergoeding, zijnde zes maal het semi-brutobedrag
van de maandelijkse commissie van de nv Polyplast, te bekomen door extrapolatie
van de terugbetaalde onkosten die geen prestatievergoeding inhouden'.
Bevestigt voor het overige integraal het bestreden vonnis;
Verzendt de zaak terug naar de eerste rechter voor verdere behandeling na expertise
(artikel 1068, 2°, van het Gerechtelijk Wetboek)".
Grieven
2.1. Artikel 1068, eerste lid, van het Gerechtelijk Wetboek bepaalt dat het hoger beroep
tegen een eindvonnis of tegen een vonnis alvorens recht te doen, het geschil zelf aanhangig
maakt bij de rechter in hoger beroep. Wegens de devolutieve kracht van het hoger beroep
moet de appelrechter dus, binnen de perken van het door de partijen ingestelde hoger
beroep, over het geheel van de zaak oordelen.
Het tweede lid van artikel 1068 van het Gerechtelijk Wetboek schrijft voor dat de rechter
in hoger beroep de zaak alleen dan naar de eerste rechter verwijst indien hij, zelfs gedeeltelijk,
een in het aangevochten vonnis bevolen onderzoeksmaatregel bevestigt. De devolutieve
kracht van het hoger beroep wordt dus slechts beperkt door de beslissing van de
appelrechter die, zelfs gedeeltelijk, een door de eerste rechter bevolen onderzoeksmaatregel
bevestigt. Voor zover de uitspraak over de vordering niet berust op de beoordeling van
de resultaten van de onderzoeksmaatregel waarvan de eerste rechter kennis moet nemen,
is de appelrechter bevoegd een eindbeslissing te nemen.
2.2. In het vonnis van 19 april 2001 besliste de rechtbank van koophandel te Dendermonde
dat "(de eiser) (derhalve) recht (heeft) op een vervangende opzegvergoeding van
5.970.000 frank". In het beschikkend gedeelte van dat vonnis veroordeelde de rechtbank
van koophandel de verweerster dan ook om aan de eiser onder meer te betalen: "de som
van 5.970.000 frank hoofdens vervangende opzegvergoeding, meer de gerechtelijke interesten
vanaf 4 februari 2000, datum der dagvaarding". Alvorens uitspraak te doen over de
door de eiser gevorderde uitwinningsvergoeding beval de rechtbank een deskundigenonderzoek
en stelde het als deskundige de heer H.V.I. aan. Deskundige V.I.werd belast met
de opdracht "advies te geven omtrent het feit of (...) kan worden gesteld dat (de eiser)
nieuwe klanten heeft aangebracht door (zijn) inspanning of aanzienlijke uitbreiding heeft
gerealiseerd van de omzet met bestaande klanten derwijze dat dit alles nog aanzienlijke