AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 492 - 22.9.08 HOF VAN CASSATIE 2017
Beoordeling
Eerste middel
1. Krachtens artikel 2, eerste lid, van de wet van 26 mei 2002 betreffende het
recht op maatschappelijke integratie, heeft elke persoon recht op maatschappelijke
integratie.
Krachtens artikel 3, 4°, van die wet, moet de persoon om het recht op maatschappelijke
integratie te kunnen genieten, tegelijkertijd en onverminderd de bijzondere
voorwaarden die bij deze wet worden gesteld, niet over toereikende bestaansmiddelen
beschikken, noch er aanspraak kunnen op maken, noch in staat
zijn deze hetzij door eigen inspanningen, hetzij op een andere manier te verwerven.
Krachtens artikel 3, 5°, van zelfde wet, moet de persoon om het recht op maatschappelijke
integratie te kunnen genieten ook werkbereid zijn, tenzij dit om gezondheids-
of billijkheidsredenen niet mogelijk is.
2. De regel van artikel 3, 4°, van voormelde wet krachtens dewelke, om het
recht op maatschappelijke integratie te kunnen genieten, de betrokken persoon
niet in staat mag zijn door eigen inspanningen toereikende bestaansmiddelen te
verwerven, geldt niet wanneer, om billijkheidsredenen, moet aanvaard worden
dat de betrokkene geen blijk dient te geven van werkbereidheid.
De enkele omstandigheid dat een persoon van meer dan 25 jaar, die blijk heeft
gegeven in de mogelijkheid te verkeren om, op duurzame wijze en in het kader
van een passende functie, toereikende bestaansmiddelen te verwerven en derhalve
blijk heeft gegeven van maatschappelijke integratie, opnieuw studies wenst
aan te vatten, verder te zetten of te hervatten, kan niet worden aangezien als een
billijkheidsreden van aard de betrokkene van werkbereidheid te ontslaan, ook al
zouden deze studies van aard zijn zijn beroepsmogelijkheden te vergroten of hem
toe te laten een hoger loon te verdienen.
3. De appelrechters stellen vast dat de eiser, die geboren is op 29 september
1978 en met ingang van 16 september 2004 leefloon aanvroeg om aangevatte
studies verder te zetten, in staat was door zijn inspanningen bestaansmiddelen te
verwerven, nu hij gedurende meer dan vier jaar in loondienst heeft gewerkt.
Zij oordelen dat:
- artikel 3, 5°, van de wet van 26 mei 2002 bepaalt dat de aanvrager werkbereid
moet zijn, tenzij dit om gezondheids- of billijkheidsredenen niet mogelijk is;
- uit de beschrijving van de door de eiser uitgeoefende functie niet blijkt dat
deze functie voor hem niet passend was;
- de eiser, na vier jaar werken, kon opteren om opnieuw te studeren teneinde
zijn ambities waar te maken, zijn beroepsmogelijkheden te vergroten en een hoger
loon te verdienen, maar dat deze ambitie niet moet betaald worden door de
gemeenschap en dat het voortzetten van die studies geen billijkheidsreden is in
de zin van artikel 3, 5°, van voormelde wet, die de eiser ontslaat van zijn plicht
tot werkbereidheid.
4. Op deze gronden vermochten de appelrechters, zonder schending van het artikel
3, 5°, van de wet 26 mei 2002, te oordelen dat de eiser niet voldeed aan de