AC 09 2008 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 461 - 11.9.08 HOF VAN CASSATIE 1905
Tussen de partijen bestaat er geen betwisting over de toepassing van die bepaling, zodat
de opdrachtgever moet worden gecrediteerd voor de bedragen die werden betaald aan de
aannemer, die recht heeft op de objectieve waarde van de bouwwerken, in materiaal en arbeidsloon.
Bij de raming van die waarde moet rekening worden gehouden met de minderwaarden,
te wijten aan de fouten en gebreken die een weerslag hebben op de uitgevoerde
werkzaamheden, alsook met de kostprijs van de herstellingen die verricht zullen moeten
worden, en met de vergoeding voor de genotsstoornis die genoemde werkzaamheden zullen
kunnen teweegbrengen".
En, na te hebben vastgesteld dat de partijen het niet eens zijn over het bedrag van de
door de eisers aan de verweerder betaalde voorschotten - en waarvan laatstgenoemde teruggave
verschuldigd is -, beslist het arrest dat het bewijs van de betaling, door de eisers,
van het bedrag van 1.800.000 frank, als voorschot op de werkzaamheden in het pand te
Groot-Bijgaarden, niet is geleverd door laatstgenoemden, die dat bewijs moeten leveren.
Bijgevolg houdt het arrest geen rekening met dat voorschot - waarvan de eisers geen
bewijs van betaling leveren - in de berekening van de wederzijdse teruggaven die het gevolg
zijn van die nietigheid van de aannemingsovereenkomsten en in de veroordeling van
de verweerder tot betaling van 11.354,24 euro aan de eisers.
Het arrest baseert zich daartoe op de volgende redenen:
"Om te bewijzen dat (de eisers) het bedrag van 1.800.000 frank werkelijk hebben betaald,
voeren zij aan dat (de verweerder) in de afrekening die voorkomt in zijn gedinginleidende
dagvaarding van 16 februari 1994 erkend heeft een dergelijk bedrag te hebben
ontvangen. (De eisers) voeren aan dat (de verweerder) duidelijk een onderscheid maakt
tussen de beide bouwplaatsen en voor die in Sint-Agatha-Berchem. Aldus vermeldt hij dat
de opdrachtgever na de betaling van 6.000.000 frank de overeenkomst heeft ontbonden op
grond van artikel 1794 van het Burgerlijk Wetboek en dat m.b.t. de bouwplaats in Groot-
Bijgaarden het werk was betaald tot het bedrag van 1.800.000 frank.
(De eisers) wijzen erop, enerzijds, dat die gegevens van de dagvaarding door hun raadsman
in herinnering werden gebracht tijdens het deskundigenonderzoek zonder protest uit
te lokken bij de (verweerder) of diens raadsman, en, anderzijds, dat melding is gemaakt
van die betalingen in (verweerders) conclusie in eerste aanleg die op 14 september 1995 is
neergelegd.
Volgens (de eisers) is er dus een gerechtelijke bekentenis betreffende de kwestieuze betaling
van 1.800.000 frank.
(De verweerder) betwist dat bedrag te hebben ontvangen en houdt staande dat de vermeldingen
in de dagvaarding niet kunnen gelden als een gerechtelijke bekentenis van zijnentwege,
aangezien dat document werd opgesteld door zijn raadsman die geen bijzondere
volmacht had gekregen om bekentenissen af te leggen.
De bekentenis, als bewijsmiddel, moet uitgaan van de partij waartegen zij wordt aangevoerd
of van haar bijzondere gevolmachtigde. Met toepassing van de artikelen 440 en 850
van het Gerechtelijk Wetboek heeft een advocaat niet het recht om namens zijn cliënt een
bekentenis te doen, tenzij laatstgenoemde daartoe een bijzondere volmacht heeft verleend,
wat hier niet het geval is geweest.
Er valt overigens op te merken dat de bedragen die in de dagvaarding zijn vermeld,
daarin voorkomen onder voorbehoud van verhoging of verlaging in de loop van het geding,
wat impliceert dat ze niet het definitieve kenmerk vertonen dat de (eisers) eraan willen
verlenen.
Het is bovendien verbazingwekkend dat laatstgenoemden niet het geringste schriftelijk
bewijs hebben bijgehouden van de overhandiging van bedragen van een dergelijke omvang".