Sprawozdanie z działalności NIK w 2003 roku (plik PDF)

organizacyjnych ministerstw i urzêdów centralnych. Analiza taka, w opinii Izby, powinna byæ niezbêdnym elementem
oceny stanu przygotowania kadr administracji publicznej do cz³onkostwa Polski w Unii Europejskiej,
a jej brak uniemo¿liwia³ stwierdzenie, czy administracja rz¹dowa bêdzie mog³a w³aœciwie reprezentowaæ interesy
Polski w procesie akcesyjnym, a nastêpnie ju¿ jako pe³noprawnego cz³onka Unii.
Byæ mo¿e by³a to jedna z przyczyn niedostatecznego przygotowania administracji publicznej do inspirowania,
organizowania i nadzorowania niezbêdnych dzia³añ, a szczególnie do pozyskiwania, wykorzystywania i rozliczania
œrodków finansowych pochodz¹cych z Unii Europejskiej. Powa¿ne niedoci¹gniêcia we wszystkich tych
dziedzinach, g³ównie natury organizacyjnej, zdaniem Izby mog³y spowodowaæ opóŸnienia w przekazywaniu
Polsce unijnych funduszy pomocowych, a nawet utratê ich czêœci, i tak siê w niektórych przypadkach sta³o
rzeczywiœcie. Poza doraŸn¹ mniej lub bardziej dotkliw¹ strat¹, fakt ten stanowi niepokoj¹cy prognostyk na przysz³oœæ,
poniewa¿ brak zdolnoœci absorbcji funduszy z Unii Europejskiej, œwiadcz¹cy o niewydolnoœci administracji
publicznej, mo¿e zawa¿yæ na wykorzystaniu przez Polskê tych funduszy. Podobnie negatywne konsekwencje
mo¿e mieæ brak skutecznego systemu kontroli finansowej œrodków unijnych. Warto bowiem zauwa¿yæ,
¿e sprawnie funkcjonuj¹cy niezale¿ny audyt wewnêtrzny zapobiegaj¹cy niegospodarnoœci, marnotrawstwu oraz
powstawaniu zjawisk korupcjogennych, stanowi³ jeden z podstawowych warunków decentralizacji zarz¹dzania
programami pomocowymi Unii. Braki w tym wzglêdzie oznaczaj¹ zaœ, ¿e organy administracji nie s¹ przygotowane
do przejêcia odpowiedzialnoœci za w³aœciwe gospodarowanie otrzymanymi œrodkami.
Kolejne stwierdzone przez Izbê nieprawid³owoœci, to zak³ócenia w koordynacji dzia³añ zwi¹zanych z przyst¹pieniem
Polski do UE, nieprecyzyjne okreœlanie zadañ nak³adanych na poszczególne organy i instytucje,
rozmywanie siê kompetencji i odpowiedzialnoœci, czêste zmiany organizacyjne i kadrowe, niewypracowanie
systemu rozliczania jednostek z ich obowi¹zków, wreszcie nieskutecznie funkcjonuj¹cy nadzór nad rozdysponowaniem
i wykorzystaniem œrodków pomocowych.
Za nieco bardziej optymistyczny w tym kontekœcie nale¿y uznaæ fakt, i¿ realizacja konkretnych projektów
i programów pomocowych przebiega³a szybciej, sprawniej i z mniejszymi perturbacjami ni¿ odbywa³o siê to
w przypadku tworzenia ogólnych warunków dla procesów integracyjnych i budowania ich legislacyjnej infrastruktury.
Jednak i tu osi¹gniête efekty w wielu przypadkach okaza³y siê niezadowalaj¹ce.
5.
221