TARJUMA AND TAFSIER QURAN BY KUSHKAKI AND SALJUQI CONTENTS

============================================================
﴾٤٧﴿
ا ‏ِلَّا بِعِلْمِهِ‏
ا ‏ِل يْهِ‏ يُر دُّ‏ عِلْمُ‏ السَّ‏ اع ةِ‏
ۛ
ۛ
و م ا تخْ‏ رُجُ‏ مِن ث م ر اتٍ‏ مِّنْ‏ اَكْم امِه ا و م ا ت حْمِلُ‏ مِنْ‏ اُنث ىَٰ‏ و ل ا ت ض ‏ُع
و ي وْم يُن ادِيهِمْ‏ اَيْن شُر ك اُِي ق الُوا ا ذ نَّاك م ا مِنَّا مِن ش هِيدٍ‏
علم قيامت بسوی او باز ميگردد،‏ هيچ یک از ميوه ها از ‏)غالف(‏ شگوفۀ خویش بيرون نمى آید،‏ و هيچ ماده ای
‏)چه انسان و چه حيوان(‏ باردار نميشود،‏ و نه هم بار شکم خویش را ‏)به زمين(‏ مى گذارد،‏ مگر به ‏)اساس(‏ علم او.‏
و روزیکه ‏)خداوند(‏ به ایشان خطاب كرده ‏)بگوید:(‏
«
كجایند شریکان من؟
ميگویند:‏ »
هيچ یک از ما هرگز گواه ‏)حقانيت چيزهایى كه آنرا به تو شریک مى آوردیم(‏ نيستيم.‏
«
»
﴾٤٨﴿
و ض لَّ‏ ع نْهُم مَّا ك انُوا ي دْعُون مِن ق بْلُ‏
ۛ
﴾٤٩﴿
﴾٥٠﴿
و ظ نُّوا م ا ل هُم مِّن مَّحِ‏ يصٍ‏
به تو گفته بودیم كه
چيزهایى كه از پيش نيایش ميکردند از ‏)نزد(‏ ایشان گم ميشود،‏ و درمىیابند كه برای شان پناهگاهى نيست.‏
لَّا ي سْ‏ اَمُ‏ الْا ‏ِنس انُ‏ مِن دُع اءِ‏ الْخ يْرِ‏ و ا ‏ِن مَّسَّ‏ هُ‏ الشَّرُّ‏ ف ي ئُوسٌ‏ ق نُو ‏ٌط
انسان از دعای خير مانده نميشود،‏ و چون به او زیانى برسد،‏ به یکبارگى ‏)خود را مى بازد و(‏ نااميد و دلشکسته
ميشود.‏
و ل ئِنْ‏ اَذ قْن اهُ‏ ر حْم ةً‏ مِّنَّا مِن ب عْدِ‏ ض رَّاء م سَّ‏ تْهُ‏ ل ي قُول نَّ‏ ه ‏َٰذ ا لِي و م ا اَظُنُّ‏ السَّ‏ اع ة ق اُِم ةً‏ و ل ئِن
رُّجِ‏ عْتُ‏ ا ‏ِل ىَٰ‏ ر بِّي ا ‏ِنَّ‏ لِي عِند هُ‏ ل لْحُسْ‏ ن ىَٰ‏
غ لِيظٍ‏
ۛ
ف ل نُن بِّئ نَّ‏ الَّذِين ك ف رُوا بِم ا ع مِلُوا و ل نُذِيق نَّهُم مِّنْ‏ ع ذ ابٍ‏
ولى چون به او مرحمتى از جانب خویش بچشانيم،‏ بعد از آنکه سختى و مشکالتى دیده باشد،‏ ميگوید:‏
«
﴾٥١﴿
این از
‏)روی استحقاق(‏ منست،‏ و گمان نميکنم كه قيامت برپا شود،‏ و اگر بسوی پروردگار خود باز گردانيده شوم،‏ ‏)هم(‏
به یقين برای من نزد او عاقبت نيکو است.‏ ‏)چنان نيست كه كافران مى پندارند،(‏ بلکه ‏)درین حال(‏ كافران را به
اعمالى كه مرتکب ميشوند،‏ آگاه ميگردانيم.‏ بيگمان به ایشان عذاب خشونت اندودی را مى چشانيم.‏
و ا ‏ِذ ا اَنْع مْن ا ع ل ى الْا ‏ِنس انِ‏ اَعْر ض و ن اَىَٰ‏ بِج انِبِهِ‏ و ا ‏ِذ ا م سَّ‏ هُ‏ الشَّرُّ‏ ف ذُو دُع اءٍ‏ ع رِيضٍ‏
و چون به انسان نعمتى ارزانى كنيم،‏ ‏)از حق(‏ رو ميگرداند،‏ و پهلو تهى ميکند،‏ ولى چون بدی به او ميرسد،‏ به
دعای دور و درازی مى پردازد.‏
﴾٥٢﴿
« بگو:‏
قُلْ‏ اَر اَيْتُمْ‏ ا ‏ِن ك ان مِنْ‏ عِندِ‏ اللَّهِ‏ ثُمَّ‏ ك ف رْتُم بِهِ‏ م نْ‏ اَض لُّ‏ مِمَّنْ‏ هُو فِي شِ‏ ق اقٍ‏ ب عِيدٍ‏
ببينيد اگر این ‏)پيام(‏ از جانب خدا باشد ‏)كه هست(،‏ و باز از آن انکار ورزید،‏ پس كيست گمراه تر از
كسيکه ‏)با حق(‏ در مخالفت شدیدی بسر مى برد؟