IRE-RA 2003-00 - IBR

globale jaarlijkse vergoeding voor de werkzaamheden van commissaris-revisor
van (A), voorgesteld door [XYZ], ongeveer 20 % bedroeg van het gemiddelde
van alle ingediende offertes, hetgeen abnormaal laag was.
(...)
10.Volgens de Raad hebben [X] en [XYZ] artikel 23 van het K.B. van
10 januari 1994 miskend. Deze bepaling schrijft voor dat het bedrag van het
ereloon van de bedrijfsrevisor moet worden bepaald in functie van de
complexiteit van de opdracht, de aard, de reikwijdte en de omvang van de
prestaties die, in naleving van de normen van het Instituut, vereist zijn.
Dit impliceert volgens de Raad dat een bedrijfsrevisor geen opdracht mag aanvaarden
aan financiële voorwaarden die de goede uitoefening ervan in het
gedrang zouden kunnen brengen. Daarom moet het honorariumbedrag hoog
genoeg zijn om de volle kost van de controle te dekken. Het moet een eerlijke vergoeding
uitmaken die hem toelaat kwaliteitsvol werk te leveren, zodanig dat
zijn onafhankelijkheid en zijn integriteit gewaarborgd worden. De oproep tot
concurrentie, die inherent is aan de offerte-aanvraag, ontslaat de bedrijfsrevisor
volgens de Raad niet van de strikte naleving van deze verplichting.
De Raad is van oordeel dat, gelet op de complexiteit en de omvang van de
opdracht van commissaris-revisor van (A) en de hierbij na te leven controlenormen,
een globale jaarlijkse vergoeding voor die opdracht van 400.000 BEF
per jaar kennelijk en manifest te laag is.
De Raad stelt vast dat deze lage jaarlijkse vergoeding bewerkstelligd werd
enerzijds door een zeer laag uurtarief van 1.000 BEF en anderzijds door de
vermelding in de offerte van een laag aantal uren (400) nodig om de opdracht
uit te voeren.
Volgens de Raad hebben de heer [X] en [XYZ] het voorschrift van artikel 23
van het K.B. van 10 januari 1994 niet nageleefd, de eerste door namens
[XYZ] een offerte op te stellen en in te dienen waarbij een dergelijke lage jaarlijkse
vergoeding werd voorzien, teneinde de opdracht van commissaris-revisor in
(A) absoluut te verwerven, de tweede door een dergelijke offerte in te dienen.
11.Een tweede inbreuk bestaat volgens de Raad in de miskenning van de verplichting
vervat in artikel 18ter § 1, 4° van de wet van 22 juli 1953 houdende
oprichting van een Instituut der Bedrijfsrevisoren, mede gelet op de voorschriften
vervat in de artikelen 11 en 26 van het K.B. van 10 januari 1994
betreffende de plichten van de bedrijfsrevisoren.
XV
IRE – RAPPORT ANNUEL 2003 255