Referentiekader geldboetes - Europese Beweging

epalingen ernstige economische of bedrijfstechnische problemen tot gevolg zal hebben voor
andere aanbieders van een openbaar elektronisch communicatienetwerk, een openbare elek‐
tronische communicatiedienst of bijbehorende faciliteiten of voor gebruikers van een openbaar
communicatienetwerk, of een openbare elektronische communicatiedienst (art. 15.2 lid 5 Tw).
De wetgever geeft aan dat met het toekennen van deze bevoegdheid aan het college een com‐
plete regeling voor dergelijke gevallen wordt gegeven en dat het beschikken over de bevoegd‐
heid van bestuursdwang ook impliceert dat er een dwangsombevoegdheid voor het college be‐
staat. 95 Vaak zal afhankelijk van de concrete omstandigheden een keuze tussen een herstel‐ of
een bestraffende sanctie worden gemaakt. Als de sanctie voornamelijk is gericht op bestraffing
van een begane overtreding ligt een bestuurlijke boete voor de hand; gaat het primair om voor‐
koming van de overtreding in de toekomst is de herstelsanctie aangewezen. 96
Strafrecht
De strafrechtelijke handhaving van de Telecommunicatiewet verloopt via de WED. Een aantal
artikelen uit de Telecommunicatiewet zijn op grond van de WED strafbaar gesteld. Bij de invoe‐
ring van de Telecommunicatiewet is het terrein van de strafrechtelijke handhaving geharmoni‐
seerd door alle voor strafrechtelijke handhaving in aanmerking komende bepalingen in het on‐
derhavige wetsvoorstel te brengen onder de werking van de WED. In het kader van de nieuwe
telecommunicatiewetgeving ligt de nadruk op het bestuursrechtelijk handhavingsinstrumentari‐
um. Niettemin kan ook strafrechtelijke sanctionering van belang zijn. Het strafrecht kan dienen
als sluitstuk van de bestuursrechtelijke handhaving: het strafrecht als ultimum remedium. Naar
de mening van de wetgever zal daarom in de uitvoering het accent liggen op het bestuursrech‐
telijk instrumentarium. Bij de inzet van het strafrecht zal de nodige terughoudendheid worden
betracht. Strafrechtelijke handhaving zal met name aan de orde zijn als de bestuursrechtelijke
middelen minder effectief blijken te zijn. 97
In de Aanwijzing Telecommunicatiewet van het OM worden regels gegeven voor het op‐
sporings‐ en vervolgingsbeleid inzake bepalingen uit de Tw. Ook deze aanwijzing schrijft voor dat
het accent op bestuursrechtelijke handhaving ligt. Strafrechtelijke handhaving zal worden toe‐
gepast daar waar bestuursrechtelijke middelen minder effectief zijn, dan wel indien de mate van
overtreding zodanig ernstig is dat een bestuursrechtelijke reactie niet gepast is. De effectiviteit
is gelegen in het strafrechtelijk instrumentarium dat ontbreekt bij het bestuursrecht, zoals de
mogelijkheid tot inbeslagneming van apparatuur en het binnentreden van woningen. In de
Richtlijn voor strafvordering Telecommunicatiewet wordt per basisdelict aangegeven voor welke
aanpak primair wordt gekozen. Dit sluit evenwel een samenloop van sancties niet uit. Hierbij
moet onderscheid worden gemaakt tussen de bestuurlijke boete en de last onder dwangsom.
Anders dan een bestuurlijke boete is het wel mogelijk een last onder dwangsom op te leggen
naast een strafrechtelijke boete. Bij het constateren van strafbare feiten op het gebied van de
Tw wordt een afschrift van het proces‐verbaal naar het Agentschap Telecom gezonden. Dat zal
in de regel een last onder dwangsom opleggen teneinde een zelfde overtreding in de toekomst
te voorkomen. Vanwege het una‐via beginsel, dat nu in de Awb is gecodificeerd, heeft het OM
met het Agentschap Telecom afgesproken dat er geen bestuurlijke boete wordt opgelegd zodra
in dezelfde zaak een proces‐verbaal is ingediend bij het OM. In zaken die niet (verder) door het
OM worden vervolgd, wordt binnen drie maanden door of namens de officier van justitie een
gemotiveerde kennisgeving van deze beslissing aan het Agentschap Telecom verzonden. Het
Agentschap Telecom beoordeelt vervolgens of bestuurlijke sanctionering nog opportuun is. Uit‐
95 Kamerstukken II 1996/97, 25 533, nr. 3, p. 129.
96 Kamerstukken I 2003/04, 28 851, C, p. 29.
97 Kamerstukken II 1996/97, 25 533, nr. 3, p. 51/52.
42