Referentiekader geldboetes - Europese Beweging

geen ‐ 17 %
totaal 100 % 100 %
n 7 6
De tabel illustreert dat een duidelijke delictsomschrijving samenvalt met een striktere fixatie,
namelijk in de vorm van een feitcodering. Dit ligt voor de hand: bij een feitcodering is bijna per
definitie sprake van een duidelijke delictsomschrijving. Bij het vaststellen van het boetebedrag
wordt immers gebruik gemaakt van die duidelijke delictsomschrijving. Uit de tabel blijkt ook dat
bij een vagere delictsomschrijving vooral een rekensom past. Ook dit ligt voor de hand: naarma‐
te de delictsomschrijving vager is, zijn er meerdere factoren die meegewogen moeten worden
in de vaststelling van de boetehoogte.
Voor wat betreft de (her)kenbaarheid van de overtreder gaat het om de vraag of aanstonds
duidelijk is wie de overtreder is. Voor overtredingen van de Wahv, de Arbeidstijdenwet en de
Tabakswet is onmiddellijk duidelijk wie de overtreder is. De delictsomschrijving laat daarover
weinig onduidelijkheid bestaan. Bij de constatering van een verboden prijsafspraak is de over‐
treder echter niet onmiddellijk duidelijk. Dat geldt ook voor het aanbieden van obscure sms‐
diensten of het verzenden van spam (beboetbare feiten op grond van de Telecommunicatie‐
wet). Hetzelfde geldt voor het (via internet) aanbieden van geneesmiddelen. Voor deze laatste
categorie boetestelsels is nader onderzoek nodig naar de overtreder en kan (dus) worden ver‐
ondersteld dat het boetestelsel minder fixatie bevat ten aanzien van de persoon van de over‐
treder.
De volgende tabel bevat een vergelijking van de mate van fixatie naar de kenbaarheid
van de overtreder.
Tabel 23: Kenbaarheid overtreder en fixatietechniek
kenbare overtreder?
fixatietechniek ja nee
feitcodering 56 % 25 %
bandbreedte/boetecategorie 22 % ‐
rekensom 22 % 50 %
geen ‐ 25 %
totaal 100 % 100 %
n 9 4
Naarmate de overtreder meer kenbaar is, is sprake van een striktere fixatietechniek, met vaker
feitcodering als methode van fixatie. Indien de overtreder niet op voorhand kenbaar is, wordt
vaker een rekensom gebruikt of is helemaal geen sprake van fixatie.
4.4.5 Tussenconclusie
In deze paragraaf is nagegaan hoe de bij de boetestelsels gekozen techniek kan worden ver‐
klaard. Met ‘techniek’ wordt hier gedoeld op de mate waarin het boetestelsel voorschrijft welke
boete in welke gevallen moet worden opgelegd. Het gaat dan dus om de mate van fixatie. De
mate van fixatie is onderscheiden in drie categorieën: feitcodering als meest verstrekkende fixa‐
tiemethode, boetecategorieën of bandbreedtes als minder strikte fixatie en rekensommen als
minst strikte fixatiemethode. Daarnaast zijn boetestelsels waarbij buiten de maximale boete
geen nadere fixatie is aangetroffen.
De mate van fixatie lijkt samen te vallen met de frequentie waarin het boetestelsel wordt
gebruikt, en dus de aantallen bestuurlijke boeten die worden opgelegd. Naarmate een boete‐
stelsel vaker tot een bestuurlijke boete leidt, is vaker sprake van feitcodering. Indien minder
vaak een boete wordt opgelegd, kan men ook boetecategorieën of in het geheel geen fixatie
verwachten.
Ook het moederministerie blijkt relevant. De fixatietechniek lijken in wetten die vallen
onder de verantwoordelijkheid van hetzelfde ministerie vaak op elkaar. Dit is bijvoorbeeld het
24