Επεξεργασία Ï€Î±ÏÎ±Î¼Ï Î¸Î¹Î±ÎºÏŽÎ½ τύπων και παραλλαγών ΑΤ 560-590

ζουντάς του απάνου στου δίσκου γιμίζ' φλουρί κι τ'αδειάζ' για του γκαρσόνμπαξίζ 1 . Απ' του παλάτ' μια θιραπινίδ' τσ' πριγκήπσας, βλέπουντας αυτό τουσυμβάν του λέγ' στ' κυρά τσ'. Τότι βγήκι κι κείν' στου μπαλκόν' για να δει.Αυτός κάν' του ίδιου πράμα. Η θιραπινίδα λέγ' στ' κυρά τσ': «Αυτό του πουτηρέλ'αξίζ' να το 'χσ' ισύ». Η βασιλουπούλα τν' αλικότσει, αλλά ικείν' πάγεινα τ' του γυρέψ'. Λέγ': «Η βασιλουπούλα σι παρακαλεί να τσ' δώγσ' του πουτηρέλ'».Ικείνους τσ' είπει; «Για να τσ' του δώκου, πρέπ' να τ' γνουρίσου πρώτα».Μια κι δυο τουν πήρει κι τουν πήγει μέσα στου δουμάτιου τσ'. Γνουρστήκαν.Τέλους πάντουν, κάναν ό,τ' κάναν ικεί κι τσ' του χάρσι κι έφγι.Μι τουν γκιρό όμους η σατανάς τν' έβγαλι στου φανιρό. Άμα τν' είδι η μάνατσ' τ' ρώτσι, αλλά αυτήν δεν τσ' είπι τίπουτα. Η πατέρα τσ' βλέπουντας ναφουσκών' του κατάλαβι. Τ' μάλουσι, τν έδειρι, αλλά αυτήν δεν φανέρουσι τίπουτα.Τότι θέλ' ικείνους να τ' διώξ' απ'του παλάτ', για να μη τουν κάν' ριζίλ'.«Γιατί, άμα δε φύγ'», λέγ' στ' γναίκα τ', «θα σας σκουτώσου κι τσιδγυο». Τότι αυτήν έφγι κι γύρζι απού δω κι απού κει, να βρει αυτόν που τσ'έδουκι του πουτηρέλ'.Σι μια χώρα, ικεί που γύρζι, τουν βρίσκ'. Αυτός, μόλις τν' είδι, τσ' λέγει:«Έχσ' του πουτηρέλ';» Κι τσείν' είπι: «Το 'χου». «Ε, τότι σουθήκαμει». Στ'χώρα ιτσείν' τότι έναν μιγάλου πύργου κάναν', να παγαίν' ικεί ούλους η κόσμουςνα τρώγ', να πίν' χουρίς να πληρών' ούτι μια δραχμή. Ούλα δε τα έξουδαθα τα κάναν ιτσείν' μι του πιρίσιου φλουρί που 'βγαζι του ποτήρ'. Βάλανμέσαν πουλύ προυσουπικό, για να ξυπηρετά όποιουν ηρχόνταν ικεί. Βούγηξιούλ' η γοικουμέν' μ'αυτό του πράμα που κάναν αυτοίν, γιατί πουθινά δεν είχιαξτεί του iötou. Φτουχοί κι αφιντάδις τρέχαν απ' ούλα τα μέρ', για να παν'ικεί να φάν', να πιουν κι να δουν ποιοιν είνι αυτοίν που έχειν τόσιν παράδις κικάνειν αυτό του καλό στου κόσμου. Μέσα σ' ούλ' το 'μαθι κι η βασιλιάς μας κιαπουφασίζ' να πάγ' μι τη βασίλσα τ' ικεί.Υστιρα απού πουλές μέρις ταξίδ' φτάσανι στου μέρους που ήταν η πύργους.Η κόρη τ' μόλις τσ' είδι απού μακριγιά τσ' γνώρσι. Τρέχ' αμέσους, βάζ' μιαατρίκια φουρισιά κι ένα κασκέτου κι πάγ' να τσ' προϋπαντήσ'. Η πατέρας κι ημάνα τσ' πού να τν' γνουρίσιν ύστιρα απού τόσα χρόνια, κι που τν' είχαν διώξ'.Αυτήν τσ' παίρν' μέσα, τσ' πιριποιείτι σα γκαρσόν. Μείναν άλαλ' απ' κείναπου 'δαν ικεί. Τώρα η βασιλιάς ήθιλι να μάθ' πού βρίσκαν αυτοίν τόσα λεφτάκι κάναν αυτό που κάναν. Απού δω, απού κει, του 'μαθι.Τότι αυτός η βασιλιάς πήρει τν' απ'οφασ' να τσ' του γυρέψ'. Αυτοίν, μόλιςτ'ακούσαν, είπαν στου βασιλιά: «Ηυχαρίστους θα στου δώσουμε, ιάν διχτείςνα σι πατήσουμι μια βούλα στα πισνά σ'». Η βασιλιάς δε ντράπκι, παρά δέχκι.Μόλις πάγ' να κατιβάσ' του σώβρακού τ', η κόρη τ' τότι βγάζ 1 τ'αντρίκιαρούχα, του κασκέτου κι τ' λέγ': «Πατέρα, τι σι λείπ' σ' αυτόν του κόσμου; Τόσακαλά κι αγαθά έχσ', δε ντράπκις να έρτσ' σ'αυτή τ' θέσ' γι' αυτό του πουτηράκ';Κι γω τότι γι' αυτό του πουτηράκ' έκανα ό,τι έκανα, για να του απου-