Επεξεργασία Ï€Î±ÏÎ±Î¼Ï Î¸Î¹Î±ÎºÏŽÎ½ τύπων και παραλλαγών ΑΤ 560-590

Οι ελληνικές παραλλαγές του παραμυθιού - που είναι αρκετά δημοφιλέςόπως δείχνουν και νεότερες καταγραφές - φαίνεται να συγκεντρώνουν στοιχείααπό τα διαφορετικά σημεία ιστορικής εξέλιξης του παραμυθιού: το πιθανόταταπαλαιό μοτίβο του ευγνώμονος ψαριού που ο ήρωας ξαναπετά στη θάλασσα(που απαντάται και στην παραλλαγή του Στραπαρόλα) απαντάται επίσης σεορισμένες ελληνικές παραλλαγές παράλληλα με την παρουσία σε άλλες παραλλαγέςτου μοτίβου της συνάντησης με χριστιανικά ή άλλα υπερφυσικά όντα(που παραπέμπει στην παραλλαγή του Basile). Η αρχική πιο δυναμική παρουσίατης βασιλοπούλας, υπονοείται στις παραλλαγές όπου εκείνη καθοδηγείτον ήρωα στο να κάνει ευχές.Στις ελληνικές παραλλαγές του παραμυθιού μας ξαναβρίσκουμε ένα αγαπητόστην ελληνική παράδοση μοτίβο, αυτό του Σταχτιάρη ή Σταχτοπούτηπου κάθεται μέσα στη στάχτη 5 . Ίσως όχι τόσο γνωστός, όσο το θηλυκό παράλληλοτου (η Σταχτοπούτα) το αγόρι που κάθεται μέσα στη στάχτη (πουλέγεται αλλιώς και Αχιλοπουτούρης, Σταχτομπήτης ή Σταχτοπιταράς) αποδεικνύεταιένα εξίσου διαδεδομένο αφηγηματικό πρόσωπο καθώς εισάγεται σεδιαφορετικές παραμυθιακές υποθέσεις 6 . Πίσω από την ταπεινή του εμφάνιση, οπαραμυθιακός αυτός ήρωας μπορεί να κρύβει ένα θαυμαστό εαυτό. Σε αντίθεσημε άλλα παραμυθιακά πρόσωπα που αναχωρούν σε μια περιπετειώδη αναζήτηση,ο Σταχτιάρης αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του και ό,τι κυρίωςτο συμβολίζει, την εστία του σπιτιού και τη στάχτη, γι' αυτό και σε ορισμένεςπαραλλαγές τον παρουσιάζουν να αναχωρεί πάνω στο γάιδαρο του με τα πόδιατου μέσα σε δυο σακούλες με στάχτη για να τα κρατά ζεστά. Με αυτόν τοντρόπο, ακόμα και αν φεύγει από την εστία του, κατά κάποιο τρόπο την παίρνειμαζί του.Paris 1999, σ. 176-186. Belmont Nicole, « 'Moitié d'homme' dans les contes de traditionorale: Lieux, usages et signification d'un motif singulier», L' Homme 174, 2005, σ. 11-22.5. M. Γ. Μερακλής, «Σχόλια», στο βιβλίο της Καλλιόπης Μουσαίου-Μπουγιουκου,Παραμύθια του Λιβισιού και της Μάκρης, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδώνσ. 263.6. Μαριάνθη Καπλάνογλου, Παραμύθι και αφήγηση στην Ελλάδα: μια παμια νέα εποχή, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2002, σ. 208-209.