Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

241
Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.) drogi dzielimy na drogi publiczne i drogi wewnętrzne.
Zaliczenie do dróg publicznych w zależności
od kategorii drogi następuje albo w drodze rozporządzenia
(drogi krajowe), albo w drodze uchwały
sejmiku wojewódzkiego (drogi wojewódzkie), rady
powiatu (drogi powiatowe) lub rady gminy (drogi
gminne). Z przedstawionego stanu faktycznego wynika,
iż opisany problem dotyczy drogi wewnętrznej.
Zgodnie bowiem z art. 8 ww. ustawy drogami wewnętrznymi
są drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, a w szczególności drogi:
— w osiedlach mieszkaniowych,
— dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych,
— dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców,
— place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi
i portami,
— pętle autobusowe.
Ponadto należy wskazać, że budowa, przebudowa,
remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg
wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy
terenu, na którym jest zlokalizowana droga,
a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu.
Powyższe oznacza, iż wskazane drogi dojazdowe
do łąk i pól w gm. Pawłów są drogami wewnętrznymi
i minister infrastruktury nie ma żadnych uprawnień
do podejmowania działań w sprawach tych dróg, jak
również nie może wpływać na decyzje podejmowane
przez organy jednostki samorządu terytorialnego
w sprawach dotyczących ich mienia.
Jednocześnie wyjaśniam, iż z ustawy o drogach
publicznych wynika, że gminne drogi publiczne stanowią
własność gminy (art. 2a ust. 2). Przedmiotowa
ustawa nie zawiera natomiast analogicznej regulacji
odnoszącej się do dróg wewnętrznych. A zatem należy
stwierdzić, że drogi te mogą stanowić własność
zarówno gminy jako jednostki samorządu terytorialnego,
jak i innych podmiotów. W podobnej sprawie
wypowiedział się także Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie, który w wyroku z dnia 4 marca
2005 r., sygn. akt IV SA 3935/2003, stwierdził, że
zarządzanie drogami wewnętrznymi należy do zarządcy
terenu, którym nie musi być gmina czy inny
podmiot samorządu ani też organ administracji rządowej.
Zatem w przeciwieństwie do dróg publicznych
drogi wewnętrzne mogą stanowić własność gminy,
ale nie muszą.
Mając na uwadze powyższe, wyjaśniam, iż w przedmiotowej
sprawie należałoby przede wszystkim jednoznacznie
wyjaśnić kwestię związaną ze statusem
prawnym nieruchomości. Ponadto należy zauważyć,
iż zgodnie z art. 229 pkt 3 K.p.a. organem właściwym
do rozpatrzenia skargi na działalność wójta jest rada
gminy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie przywrócenia drogi dojazdowej
do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym Tarczek
dla mieszkańców sołectwa Świętomarz
w gm. Pawłów, w woj. świętokrzyskim (6304)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła na Sejm RP Krzysztofa Lipca,
z dnia 29 stycznia 2010 r., w sprawie przywrócenia
drogi dojazdowej do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym
Tarczek dla mieszkańców sołectwa Świętomarz
w gm. Pawłów w woj. świętokrzyskim, uprzejmie informuję,
co następuje.
Z treści wystąpienia wynika, że sporna nieruchomość
stanowi obecnie przedmiot postępowania administracyjnego,
a decyzją z dnia 14 października
2009 r. wójt gminy Pawłów orzekł, iż nieruchomość
ta stanowi mienie gminne. Następnie zaś w wyniku
zakwestionowania decyzji wójta przez Samorządowe
Kolegium Odwoławcze w Kielcach sprawa została
przekazana do ponownego rozpatrzenia.
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać na
art. 17 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego,
zgodnie z którym organami wyższego stopnia
w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego
są samorządowe kolegia odwoławcze, chyba
że ustawy szczególne stanowią inaczej. Przepisy
art. 17 K.p.a. określają właściwość instancyjną organów
administracji – wskazują na organy właściwe do
rozpatrywania odwołań od decyzji organów pierwszej
instancji (chyba że przepisy szczególne dla pewnych
spraw ustanawiają szczególny organ odwoławczy).
Zatem każda sprawa administracyjna jest rozpoznawana
i rozstrzygana przez określone w Kodeksie postępowania
administracyjnego konkretne organy
pierwszej i drugiej instancji (na żądanie zainteresowanej
strony). Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie
nadzoruje ani też nie posiada innych kompetencji pozwalających
na ingerencję w działanie organów samorządu
terytorialnego.
Decyzje organów administracji podlegają kontroli
(na zasadach określonych w ustawie z dnia 30
sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.)
sądów administracyjnych z punktu widzenia ich
zgodności z prawem – zarówno materialnym, na podstawie
którego zostały podjęte, jak i proceduralnym,
określającym tryb, w jakim zostały wydane. Kontrola
działalności administracji publicznej przez sądy
administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach
skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 2 pkt 1
ustawy).
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż
brak jest prawnych podstaw do ingerencji ministra