Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

325
ją decyzję wójta gminy Mełgiew o wymeldowaniu
pana B. F. z pobytu stałego pod adresem Mełgiew,
ul. Nadłączna 3, nakazując ponowne rozpatrzenie
sprawy oraz określając sposób przeprowadzenia postępowania
dowodowego. W szczególności sąd wskazał
na konieczność przeprowadzenia dowodu z oględzin
na działce, na której – jak twierdził pan B. F. –
cały czas przebywał, a także ustalenia, czy nadal
przebywa w Schronisku dla Bezdomnych Mężczyzn
przy ul. Grabarskiej 17 w Lublinie. Sąd nakazał również
zapewnienie udziału panu B. F. w postępowaniu
meldunkowym.
Podczas oględzin przeprowadzonych w dniu 10 marca
2006 r., zgodnie z zaleceniami Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Lublinie, ustalono, że na
działkach oznaczonych numerami ewidencyjnymi
464 i 455 (odpowiednio: ul. Nadłączna 3 oraz ul. Nadłączna
5) nie ma żadnych budynków. Uczestniczący
w czynnościach pan F. odmówił podpisania protokołu
oględzin.
Ponadto organ meldunkowy, stosując się do zaleceń
sądu, ustalił, że zainteresowany przebywa w Schronisku
dla Bezdomnych Mężczyzn w Lublinie przy
ul. Grabarskiej 17 oraz wezwał go do wypowiedzenia
się w sprawie. Pan F. nie skorzystał z przysługujących
mu uprawnień zapoznania się z aktami sprawy
oraz wypowiedzenia się na temat zgromadzonego
materiału.
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego
wójt gminy Mełgiew w dniu 30 marca 2006 r. wydał
decyzję nr SO5115/2/2006 o wymeldowaniu pana
B. F. z nieruchomości znajdującej się przy ul. Nadłącznej
3 w Mełgwi. Od tej decyzji pan F. wniósł odwołanie
do wojewody lubelskiego, który w dniu 10 lipca
2006 r. orzeczeniem nr SO.IV.5110/77/06 utrzymał
w mocy zaskarżoną decyzję wójta gminy Mełgiew.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia
1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych
(t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.)
osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego
trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana
wymeldować się w organie gminy, właściwym ze
względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej
w dniu opuszczenia tego miejsca. Zgodnie z ust. 2
cytowanego przepisu organ gminy wydaje na wniosek
strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania
osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego
lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła
obowiązku wymeldowania się. Zatem, skoro
pan B. F. nie przebywał w nieruchomości położonej
we wsi Mełgiew przy ul. Nadłącznej 3, gdyż od kilkudziesięciu
lat nie było tam żadnej zabudowy, organ
zgodnie z obowiązującymi przepisami wydał decyzję
o wymeldowaniu wymienionego z nieruchomości położonej
pod tym adresem.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że zameldowania
osoby pod określonym adresem na pobyt stały bądź
czasowy można dokonać wyłącznie w sytuacji, gdy
osoba faktycznie tam zamieszkuje. Pobytem stałym
jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym
adresem z zamiarem stałego przebywania.
Powyższe wynika z art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji
ludności i dowodach osobistych. Skoro pan B. F. nie
mieszkał w gminie Mełgiew przy ul. Nadłącznej 5
z uwagi na to, że nie było tam żadnej zabudowy, zameldowanie
ww. pod tym adresem nie było możliwe.
Z tego względu nie jest również możliwe zameldowanie
wymienionego w gminie Mełgiew przy ul. Nadłącznej
3. Pogląd ten zgodny jest z wyrokiem Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Białymstoku,
który rozpatrując sprawę II SA/Bk 14/07 z analogicznym
stanem faktycznym stwierdził: „(...) podkreślić
należy, iż zameldowanie w lokalu ma charakter jedynie
ewidencyjno-porządkowy i odzwierciedla wyłącznie
określony stan faktyczny, tj. okoliczność stałego
lub czasowego przebywania określonej osoby w konkretnym
miejscu. W sytuacji, kiedy dany lokal fizycznie
już nie istnieje, nikt faktycznie nie może w nim
przebywać. Było by to bowiem sprzeczne z zasadami
logicznego rozumowania, aby ktoś był zameldowany
w lokalu, który nie istnieje”. Ponadto Trybunał Konstytucyjny
w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. w sprawie
K 20/01 stwierdził, iż „(...) obowiązek meldunkowy
służy prawidłowemu wykonywaniu przez organy
władzy publicznej ich funkcji. Posiadanie informacji
o miejscu zamieszkania i pobytu umożliwia racjonalizację
szeregu działań należących do zadań państwa
i samorządu terytorialnego. Celem obowiązku meldunkowego
jest bowiem zapewnienie prawidłowego
funkcjonowania ewidencji ludności. Należy podkreślić,
iż ewidencja ludności polegająca na rejestracji
danych o miejscu pobytu (adresie) osób służy także
ochronie interesów samych zainteresowanych
(np. dzięki zameldowaniu można odnaleźć osobę
w przypadku dziedziczenia przez nią majątku) oraz
ochronie praw osób trzecich (np. wierzycieli w przypadku
„przeprowadzki” dłużnika)”.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
fakt, że pan F. nie mieszka pod adresem ul. Nadłączna
3, jak też ul. Nadłączna 5, przesądza o braku podstaw
do zameldowania skarżącego pod którymkolwiek
z tych adresów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że z nadesłanych
akt sprawy wynika, iż organy administracji podejmowały
działania mające na celu udzielenie pomocy
panu B. F. Urząd Gminy w Mełgwi, ze względu na
złą sytuację, zarówno ekonomiczną jak i mieszkaniową,
kilkakrotnie proponował zainteresowanemu lokal
zastępczy oraz zatrudnienie poza rolnictwem, jak
również zaoferował pomoc w budowie domu mieszkalnego
przez nieodpłatne sporządzenie wymaganej
dokumentacji oraz wydanie pozwolenia na budowę.
Jednakże pan B. F. odmawiał skorzystania z lokali
oferowanych przez gminę Mełgiew oraz, pomimo
własnoręcznie podpisanego zobowiązania, że rozpocznie
budowę domu mieszkalnego, nie zgłosił się
w urzędzie gminy celem uzgodnienia lokalizacji tego
budynku. Poza tym decyzją prezydenta miasta Lublina
z dnia 5 grudnia 1975 r. nr L/ZM/5637/82/75
siostrze pana B. F. – K. F. (obecnie F.-C.), zostało