Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

415
nowej ustawy, każda nowo utworzona placówka nie
będzie mogła liczyć więcej niż 14 dzieci. Natomiast
w stosunku do już działających placówek opiekuńczo-
-wychowawczych planuje się, że przez okres 9 lat od
dnia wejścia w życie tej ustawy liczba dzieci umieszczonych
w placówce nie będzie mogła być wyższa niż 30.
Osiągnięcie standardu 30 wychowanków w placówce
zostało nałożone na organy prowadzące placówki
opiekuńczo-wychowawcze ustawą z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Od 1 stycznia 2011 r.
obowiązywać będzie przepis, który mówi, że w całodobowej
placówce opiekuńczo-wychowawczej nie
może przebywać więcej niż 30 wychowanków. Przepis
ten jest obowiązujący zarówno w placówkach publicznych,
jak i niepublicznych, do których należą
placówki prowadzone przez podmioty Kościoła katolickiego.
Przygotowywane zmiany dotyczyć będą
wszystkich całodobowych placówek opiekuńczo-wychowawczych.
2. Zgodnie z art. 80 ust. 8 cytowanej wyżej ustawy
o pomocy społecznej, osoba może przebywać w całodobowej
placówce opiekuńczo-wychowawczej po uzyskaniu
pełnoletności na zasadach takich, jak wychowankowie
przed ukończeniem 18. roku życia, pod
warunkiem że uczy się jeszcze w szkole, w której rozpoczęła
naukę przed osiągnięciem pełnoletności. Pełnoletni
wychowanek, który kontynuuje naukę, po
ukończeniu szkoły, do której uczęszczał przed osiągnięciem
pełnoletności, może nadal mieszkać na terenie
placówki, pod warunkiem że zawrze z podmiotem
prowadzącym placówkę stosowną umowę (art.
89 ust. 4 ww. ustawy). Osoba ta nie zachowuje jednak
statusu wychowanka placówki i nie wlicza się jej do
liczby wychowanków. Rozwiązania te dotyczą zarówno
placówek publicznych, jak i niepublicznych. W przygotowywanej
ustawie planuje się przyjęcie podobnych
rozwiązań.
3. Przepisy nie zabraniają wychowawcom zamieszkiwania
na terenie placówki. Zależy to od warunków
lokalowych placówki.
4. Sposób zatrudniania pracowników pedagogicznych
w placówce opiekuńczo-wychowawczej zależy od
decyzji podmiotu prowadzącego, w tym przypadku
Katolickiego Stowarzyszenia „Światełko”. Z punktu
widzenia zabezpieczenia interesów dziecka i wypełnienia
jego prawa do stabilnego środowiska wychowawczego
korzystniejsze jest, aby wychowawcy byli
zatrudniani na umowę o pracę. Podobnie w przypadku
zatrudniania pedagogów i psychologów. Osoby te są
specjalistami, profesjonalistami, od ich rzetelnej pracy
zależy, jakie wsparcie otrzyma dziecko i jego rodzina.
Dlatego też powinni oni być zatrudniani przynajmniej
na umowę-zlecenie lub umowę o dzieło.
5. W obecnie obowiązujących przepisach rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia
19 października 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych
(Dz. U. Nr 201, poz. 1455) w § 25
ust. 2 przepis wskazuje, że w placówce w czasie zajęć
opiekuńczych i wychowawczych odbywających się na
jej terenie pod opieką jednego wychowawcy może
przebywać do 10 dzieci. Natomiast w czasie zajęć odbywających
się poza terenem placówki pod opieką
jednego wychowawcy nie może przebywać więcej niż
14 dzieci (§ 25 ust. 5 ww. rozporządzenia).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Sellina
w sprawie interpretacji art. 24 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz art. 18
ustawy o własności lokali (6735)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Jarosława Sellina z dnia 31 marca
br., znak: SPS-024-6735/10, w sprawie interpretacji
art. 24 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz art. 18 ustawy o własności lokali, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z art. 24 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) większość
właścicieli lokali w budynku lub budynkach położonych
w obrębie danej nieruchomości, obliczana według
wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej,
może podjąć uchwałę, że w zakresie ich praw i obowiązków
oraz zarządu nieruchomością wspólną będą
miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali.
Oznacza to, że przepisy ustawy o własności lokali,
w tym dotyczące zarządu nieruchomością
wspólną, mają zastosowanie, jeżeli za uchwałą głosowali
właściciele lokali (osoby posiadające odrębną
własność lokalu oraz spółdzielnia mieszkaniowa
będąca właścicielem lokali niewyodrębnionych) posiadający
łącznie ponad 50% udziałów w nieruchomości
wspólnej.
W opisanej sytuacji uchwała taka mogła być podjęta
jedynie w przypadku, gdy za uchwałą głosowała
także osoba mająca uprawnienie ze strony spółdzielni
do podejmowania decyzji w tym zakresie.
Natomiast art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r.
Nr 80, poz. 903, z późn. zm.) stanowi, że właściciele
lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności
lokali albo w umowie zawartej później w formie
aktu notarialnego określić sposób zarządu nie-