Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

83
— 1178 osób x 9,60 zł/osobodzień, koszt miesięczny:
339 264 zł, koszt roczny: 4 071 168 zł.
W ujęciu jednostkowym (na przykładzie DPS w
Dobiegniewie) – osoby kwalifikujące się do opieki długoterminowej
domowej spełniające również kryteria
do świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki stacjonarnej ZOL.
Koszt kontraktu:
I. Dom pomocy społecznej:
— 30 osób x 9,60 zł/osobodzień, koszt miesięczny:
8640 zł, koszt roczny: 103 680 zł.
II. Zakład opiekuńczo-leczniczy:
— 30 osób x 63 zł/dobę, koszt miesięczny: 56 700 zł,
koszt roczny: 680 400 zł.
III. Opieka długoterminowa domowa w środowisku:
— 30 osób x 24 zł/osobodzień, koszt miesięczny:
21 600 zł, koszt roczny: 259 200 zł.
Wniosek. Świadczenie w ramach opieki długoterminowej
w DPS-ach jest 6,5 raza tańsze niż w ZOL i
2,5 raza niż w środowisku.
Biorąc pod uwagę powyższe zestawienie, należy
się zastanowić nad dofinansowaniem opieki pielęgniarskiej
w DPS-ach. Jak pokazują dane, bardziej
opłacalna z punktu widzenia państwa, ale też i
mieszkańców DPS-ów, byłaby ta forma opieki.
Niezrozumiałe jest także znaczne zróżnicowanie
stawek za osobodzień usług pielęgniarek, wykonujących
ten sam zakres obowiązków w DPS-ach, które
zawarły kontrakty z Narodowym Funduszem Zdrowia,
uwzględniając nawet konieczność dojazdu pielęgniarek
w środowisku. Zgodnie z obowiązującym
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 16 grudnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych w ramach opieki
długoterminowej oraz zarządzeniem nr 93/2009/
DSOZ prezesa NFZ z 30 grudnia 2009 r. zmieniającym
zarządzenie w sprawie określania warunków
zawierania i realizacji umów, wprowadzono podział
usług dla pacjentów zamieszkałych pod różnymi adresami
oraz znajdujących się pod jednym adresem (w
domach pomocy społecznej).
Wprowadzenie tego podziału zostało przyjęte
przez pielęgniarki ze zrozumieniem. Natomiast wątpliwą
kwestią, wymagającą naprawy, jest zróżnicowanie
stawki bazowej za świadczenie usługi pielęgniarskiej
w środowisku i DPS-ach. Pielęgniarka
otrzymuje w domu pomocy społecznej stawkę 9,60 zł
za osobodzień, podczas gdy pielęgniarka świadcząca
opiekę w środowisku (24 zł za osobodzień). Dane odnoszą
się do woj. lubuskiego. To samo zróżnicowanie
dotyczy stawki bazowej usługi dziennej w poszczególnych
województwach. W woj. lubuskim, jak wspomniano
powyżej, kwota ta wynosi 24 zł, natomiast w
województwach sąsiednich (np. w województwach
dolnośląskim i wielkopolskim) jest to suma 32 zł.
Niezrozumiałe jest wprowadzenie tak dyskryminującego
podziału. Pielęgniarki w całym kraju, zawierające
kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia,
muszą mieć przecież takie same kompetencje przy
świadczeniu podobnego zakresu usług.
Podobnie niezrozumiałe jest zaplanowanie w budżecie
oddziału lubuskiego NFZ tak niskiej kwoty na
opiekę długoterminową, tj. tylko 3600 tys. zł na cały
rok 2010. W budżecie krajowym przyjęto, że na ten
rodzaj świadczenia przeznacza się 1,7% ogólnych
środków finansowych. W woj. lubuskim ten wskaźnik
wynosi tylko 0,03%. Licząc wskaźnikiem 1,7%, na
opiekę długoterminową NFZ w woj. lubuskim winien
przeznaczyć na rok 2010 kwotę 23 186 tys. zł.
Dzielenie i różnicowanie tych stawek ma swoją negatywną
konsekwencję w postaci odpływu kadry pielęgniarskiej
z domów pomocy społecznej w woj. lubuskim.
Wiele postępowań konkursowych o świadczenie
opieki długoterminowej zostało przez oddziały NFZ
unieważnione ze względu na brak wpływu ofert. Tylko
połowa z przewidzianych kontraktów została podpisana
(stan na dzień 1 marca 2010 r.). Pielęgniarki
wybierają możliwość bardziej opłacalnej pracy w POZ,
bojkotując podjęcie świadczeń w DPS-ach. Stawki,
które pielęgniarki otrzymują za świadczenie opieki w
domach, są przeznaczane nie tylko na ich płace, ale
także na materiały lecznicze i pomocowe. W woj. lubuskim
pielęgniarka otrzymuje maksymalnie ok.
3600 zł w ramach zawartego kontraktu. Stąd zakres
świadczeń jest ograniczany. Pielęgniarki podejmujące
świadczenia w DPS-ach muszą być wyposażone w odpowiedni
neseser, co jest zupełnie zbyteczne. Wszystkie
DPS-y mają bowiem doskonale wyposażone gabinety
zabiegowe, z których mogą one korzystać. Ten
fakt powinien być uwzględniony, aby nie generować
dodatkowych, niepotrzebnych kosztów.
Brak odpowiedniej i niewystarczającej kadry do
obsługi mieszkańców DPS-ów i konieczność oszczędzania
zmusza dyrektorów pomocy społecznej do korzystania
z budżetu swojej placówki, a więc także ze
środków z odpłatności mieszkańców. Ten stan powoduje
bardzo poważne problemy z kierowaniem osób
do domów pomocy. Osoby wymagające opieki pozostawiane
są w środowisku, a świadczone usługi opiekuńczo-lecznicze
nie są dostateczną formą pomocy.
Wprowadzenie zasady długoterminowości pozbawiło
wiele osób realnej opieki pielęgniarskiej. Według
dyrektorów domów pomocy społecznej przyjęta skala
Barthela jest zbyt sztywną regułą, która nie uwzględnia
indywidualnych potrzeb mieszkańców DPS-ów.
Skala ta jest zupełnie nieprzydatna przy określaniu
stanu zdrowia i zakresu niezbędnej pomocy medycznej.
Jest zupełnie nieadekwatna w przypadku osób z zaburzeniami
psychicznymi czy z ranami przewlekłymi
(np. odleżyny, owrzodzenia). Osoby te często przekraczają
40 pkt w skali Barthela, ale bezwzględnie wymagają
świadczeń z zakresu opieki długoterminowej. Pielęgniarki
świadczące opiekę w domach pomocy podkreślają,
że wielu pacjentów to osoby niepełnosprawne, w
tym też niepełnosprawne intelektualnie. Często też
utrudniony jest z nimi kontakt werbalny. By zapewnić
opiekę tym pensjonariuszom, pielęgniarka musi nawiązać
z nimi więź. Przy dużej liczbie pacjentów z do-