jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

- Jak to, dawny?- Pochodzę z Polski, teraz jestem Niemiec. Żona Niemka,dzieci tylko parę słów umieją po polsku.Chwila milczenia.- I dawno pan tutaj?- Dwadzieścia lat. Od ~ojny. Spory czas.Mówi doskonale po polsku.- A skąd? Z którego miasta?- Ja - z Lublina. Z Lublina.Proponuję, abyśmy poszli na piwo oblać to nieoczekiwane spotkaniez lubliniakiem. Nie, na piwo ze mną nie pójdzie. Ale możejeszcze porozmawiać, żwłaszcza gdy pójdziemy w boczną ulicę.- Tyłe razy chciałem choć pojechać do 'Polski, ale nie ma pieniędzy.Szewstwo nie przynosi wiele. Teraz wszystko tylko maszynyi motory. Nawet w szewstwie. Zresztą ręka ludzka nie potrafi szyćpo staremu tych "ersatzów". Żyje się więc z tego, co przynoszą starzyludzie do naprawy, podszycia. Starzy profesorowie uniwersytetu...Chodzimy długo po pustej uliczce i rozmawiamy o Polsce.- Tyle razy chciałem - opowiada raz jeszcze - pojechać natydzień, na dwa dni. Ałe niech pan powie, czy z sześćdziesięciu marekmiesięcznego zarobku można coś uszparować na podróż,' gdy się maczworo dzieci? Tak i chyba zostanę Niemcem.W chwili pożegnania przypominam sobie:- Pan jest szewcem?- Tak.- Widzi pan, zdarła mi się od naciskania akceleratora podeszew.Od tygodnia szukam okazji, aby podeszew naprawić. Czymógłby pan to zrobić?- Zrobię. Tylko jak?- Jak?- Bo ja nie mogę wchodzić do hotelu. Nie mogą mnie 'Yidziećrazem ,z panem.Po naradzie okazuje się, że jedyny sposób wyjścia z sytuacjijest taki: ja zdejmę buciki na ulicy i przemknę się w skarpetkachdo hotelu. Nocą szewc wykona swoją pracę, a ja rankiem w tymsamym trybie pracę odbiorę·Jak się rzekło, tak się stało: przez ulicę poważnej, patriarchalnejGryfii polski dziennikarz paradował w skarpetkach. I tylko nazajutrzrano wyłonił się konflikt pieniężny, bo 'szewc nic chciał wziąć zapłaty.Uparł się, a. riastępnie rozzłościł. Powiedział, że jeszcze zbudzę jego319