jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

wschodzie, na Pomorzu, na Śląsku, albo w Prusach Wschodnich.Przeznacza się na to miesiące letnie, jeśli są wolne od ćwiczeń albopraktyki.Jest już dobrze ku wieczorowi, gdy wyruszamy z Hanau. ArturSchille jedzie z nami jeszcze czas jakiś aż do skrzyżowania dróg,po czym następuje pożegnanie. Krystyna zapisuje adres. Po powrociedo domów będą korespondowali.- ...po angielsku... - poddaję.Artur Schille opuszcza głowę z zażenowaniem. Robi mi sięprzykro. Miły chłopak, niepotrzebnie go uraziłem.- Aut Wiedersehen - żegna się szybko. Ściskam mocno jegodłoń, aby zatrzeć wrażenie ostatniej niezręczności.Było ich czterech, czy pięciu. Różnych. W rozmaitych częściachRzeszy. Żaden z nich nie był tak otwarty jak Artur, żaden z nichnie miał takiego jak on młodzieńczego wdzięku. Ale od każdegomożna się było czegoś dowiedzieć. A przede wszystkim można byłoodczytać nastrój i temperaturę uczuciową młodzieży niemieckiej wobecwielu spraw. Zabłąkał się nawet w tę piątkę dygnitarz, nie bylekto: instruktor oddziałów Hitler-Jugend. Chłopak najwyżej dziewiętnastoletnio milej, otwartej twarzy; szpecił się sztuczną powagąi rezerwą, jaką chciał sobie gwałtem nadać. Mówi! skąpo, ale pragnąłza to wiedzieć jak najwięcej. Z ostrożnością badał naszą narodowość.- Jak się panu zdaje? Z dźwięków obcego języka można domyślićsię"Kim jesteśmy?"narodowości.Komendant Hitler-Jugend zaczyna zgadywać; czyni to z ociąganiem,urażony trochę, że nie liczymy się z jego wysokim urzędem,tylko proponujemy zgadywankę.- Hol/and? - zaryzykował ostrożnie.- Nein.- Norwegen?- Nein.Chłopak patrzy nieufnie. Dopuszcza możliwość podstępu.- Schweden?Krystyna szaleje z uciechy. "Ależ oni nie umieją się orientować".Młodemu tiihrerowi jest przykro. Skracam jego męki.- Nein, auch nich! aus Schweden. Wir kommen aus Polen.- Polenll!W tym zdumieniu brzmiały naprawdę te trzy wykrzykniki, o ilenie więcej. Do dziś pozostaje dla mnie zagadką, dlaczego wtenczasi później jeszcze kilka razy w głębi Rzeszy brano nasz język za je-77