jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

ardziej źródła materialne dla wszystkich emigracyjnych inicjatyw wydawniczych.Wyczerpywały się też siły fizyczne. Zmarł na udar serca w kraju ojczystymswej drugiej, poślubionej w 1958 roku żony, Eryki O'Donnell, osierocającdwu synów, Łukasza i Pawła.Nie będę się tutaj silił na skreślenie portretu literackiego i społecznegoJózefa Kisielewskiego. Nasza współpraca była tylko epizodem w naszych życiorysach.Nie powiodła się próba ponownego nawiązania kontaktu na przełomielat pięćdziesiątychi sześćdziesiątych w okresie mojego dyrektorowaniaInstytutowi Zachodniemu (wcześniej przecież nawet myśleć o tym nie byłomożna). Nie doszła bowiem do skutku moja planowana· wtedy podróż doLondynu. Pozostało tylko małe okienko z roku 1938, przez które mogłem sięprzyjrzeć Jego twórczości.Ogarnął natomiast pięknym wspomnieniem i barwnym portretem całąosobowość Józefa Kisielewskiego Aleksander Rogalski, kreśląc całą galerięsylwetek twórców we wspomnianej wyżej książce. Mnie wypada mówić tylkoo tym, jak powstawało główne dzieło Jego życia.o KSIĄŻCEPrzywrócenie Polsce na Kongresie Pokojowym w Wersalu w 1919 rokudawnej granicy polsko-niemieckiej (pruskiej) z roku 1772 wywołało w Niemczechfale oburzenia i sprzeciwu. Ogarnęły całe społeczeństwo, co znalazłoteż wyraz w oficjalnej·polityce państwa niemieckiego. W formie najostrzejszejwyrażały się one w ideologii odwetu, w formie łagodniejszejw żądaniu rewizjigranic i przywrócenia ich przebiegu według stanu z roku 1914. Szczególnieostro atakowano istnienie tzw. korytarza, czyli polskiego Pomorza Nadwiślańskiego,oddzielającego Prusy Wschodnie od głównego korpusu Niemiec.Roszczeniami obejmowano też Wielkopolskę i polski Śląsk Górny. W tokutej kampanii trwającej nieprzerwanie od 1919 do 1939 roku (co prawda zrozmaitymi odmianami, warunkowanymi zmieniającymi się wciąŻ fazamioficjalnych stosunków polsko-niemieckich) sformułowano w Niemczech całą. gamę uzasadniających tę rewizję argumentów, kierowanych już to na użytekwewnętrzny, już to międzynarodowy. Wśród nich wielkim wzięciem cieszyłysię argumenty zaczerpnięte z historii.·W służbę propagandzie poszła przede wszystkim archeologia. Jej zadaniembyło wykazanie, że ziemie, które uchodziły za kolebkę państwowościpolskiej, były ongiś przed wiekami zaludnione przez plemiona germańskie.Płynął z tego oczywisty wiosek, że Słowianie zajęli ziemie należne prawemdziedzictwa Niemcom. Pomijano milczeniem fakt, że te plemiona germańskie,które w starożytności przeszły przez ziemie polskie szlakiem od ujścia Odryi Wisły w stronę Morza Czarnego (głównie Goci, Gepidzi i Wandale), wywodziłysię ze Skandynawii, a nie z tych ludów germańskich, które później dałypOCZątek plemionom niemieckim (Sasi, Turyngowie, Frankowie, Bawarowie,Szwabowie i in.).XXXII