jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

tnie nad odcyfrowaniem tych nazw i złączeniem ich z poszczególnymiskrawkami terenów. Badania dały sporo światła, ale tyleż samo pozostawiłyjeszcze zagadek i wątpliwości.Dopiero gdy wejdziemy na grunt rozważań dotyczących kultury.. łużyckiej", wątpliwości stają się mniej jaskrawe i mniej dręczące.Nawet laik odczuwa, że droga, na którą prowadzi współczesny prehistoryk,jest drogą najbardziej prawdziwą, trzeźwą i otwierającą szerokieperspektywy. Jest tu logika i konsekwencja. Procesy przebiegajązrozumiale i pozbawione są tej fantastyki, którą odczuwa się w naj·bardziej nawet ostrożnych domysłach poprzednich.Kultura "łużycka" występuje już jako zorganizowanai j ednolita całość w środku epoki brązowej, tzn. w czternastymwieku przed Chrystusem. Od tego czasu przeżywaróżn e losy, d o b r e i z ł e, w zloty i u p a d k i, a l e c i ą g l e t r z y m asię tych samych terenów, ciągle reprezentowana jestprzez logicznie tłumaczący się zespół wykopalisk.W okresie przedrzymskim na jakiś czas znika. Ale próżna jestradość zbyt szybko uogólniających Niemców. Już w niedługi czaspo narodzeniu Chrystusa pojawiają się wykopaliska, które nie tylkonawiązują do dawnej kultury "łużyckiej", ale są w wielu wypadkachz nią identyczne.Ta przerwa i utajenie się na krótki czas ma niewątpliwie swójpowód w złych przygodach, jakie w owe czasy spotykają ludy tej kultury.Musiała ona zużyć sporo sił i czasu na przezwyciężenie najazdów,wchłonięcie najezdników i wyparcie ich kształtu cywilizacyjnego.A kiedy uporała się z tymi kłopotami, poczyna rozkwitać nanowo. U końca pierwszego tysiąclecia po Chrystusie zastajemy ją natych terenach, które zajmują ludy słowiańskie.Kultura bowiem "łużycka" jest poprzedniczką Słowiańszczyzny.