jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

miesięcy. Nikt nie zaprzeczy, że postawa społeczeństwapolskiego jest obecnie,jak nigdy od wielkiej wojny, ofensywna. Ale ofensywne myślenie tylko ochwili bieżącej jest także pewnego rodzaju - defensywą. Wielki dynamizmwobec możliwego największego dynamizmu jest też defensywą.Przez kilka ostatnich lat na różne sposoby usiłowaliśmy na tych łamachprzekonywać o konieczności otwarcia w świadomości narodu głębokich perspektywna przeszłość. Domagaliśmy się, aby myślenie historyczne dzisiejszegoPolaka nie potykało się w dalszym ciągu o próg okresu rozbiorów i nietrwało przy nich na stałe, ale aby sięgało w daleką przeszłość, do tych czasów,kiedy wytwarzały się podstawy potęgi państwa polskiego.Bieg spraw dzisiejszych ten słuszny i konieczny postulat w znacznej mierzezrealizował. Takie myślenie jest dziś faktem, a będzie niebawem tymfaktem jeszcze bardziej.Żarłocznośćodpowiedzialnej publicystyki jest nienasycona. Nowe zadaniazjawiają się natychmiast po zrealizowaniu- się poprzednich. Otwarcie myśleniazbiorowego na perspektywy przeszłości, to życie tylko połową płuc, życieniedostateczne, życie w każdym razie niedorozwinięte.Druga połowa płuc ­to perspektywy na przyszłość. Dalszą, daleką. Taką, jakiej nasze pokoleniepewnie nie dożyje. Ale żeglarz na mostku kapitańskim też nigdy nie ma wręku gwiazdy polarnej, gdy wyznacza kierunek kursu, a mimo to bez niejjego praca byłaby bezustannym błądzeniem.W polskim życiu zbiorowym zaszły ostatnio dwa ważne fakty. Pierwszyto ten, który można by nazwać "znalezieniem siebie w .świecie". Przez latdwadzieścia mówiło się "Polska odrodzona", "Polska, która odzyskała niepodległość".Teraz już nawet w przemówieniach patetycznych i najbardziej uroczystychmówi się po prostu "Polska". Bez przymiotników, bez określeń. Tasama, która była w środku Europy od tysiąca lat, która miała swoje dziejoweprzeznaczenia, swoją misję, swoją "przestrzeń życiową", użyjmy tego słusznego,a skompromitowanego wyrażenia. Dotąd nasze pokolenie myślało w skalilat pięciu, piętnastu, dwudziestu, dziś myśli już w skali lat tysiąca. Ba, wskali jeszcze głębszej. Prof. Kostrzewski odsłania zręby "kultury łużyckiej".I drugi fakt: fakt nie spotykanej dotąd jedności wobec pewnych spraw.Mniejsza z tym, że się to stało pod wpływem przyczyny zewnętrznej, ale stałosię. W wymiarach wspaniałych. Na okres trudności cały naród polski poczułsię jedną wielką, bliską sobie całością. W odstawkę poszły wszystkie fochy ipretensje sztucznych zjednoczeń, ozonów, służby młodych i jak to się tamzwie. Opozycja zdała pięknie egzamin bezinteresowności, partia rządzącaprzyjęła rdzeń myśli, jaki z mozołem, z trudem a bez uznania i wśród przeciwieństwwypracowała polska myśl narodowa. Być może, że po ustąpieniunacisku zewnętrznego, wylezą na wierzch poprzednie rysy: partia rządzącabędzie,może usiłowała uczynić swoich przeciwników obywatelami drugiejklasy, myśl narodowa znów teoretycznie będzie nieuznawana, a faktyczniebędzie pożywką wszystkich procesów twórczych, lewicowa zaś część opozycjizacznie, jak dawniej, motać swoje sperandy na "udemokratycznienie" Polski.Ale bez względu, jak będzie, miejmy nadzieję, że jedno przynajmniejzostanie: zostanie smak tych dni, kiedy się stało najściślej razem, kiedy sięxv