jc3b3zef-kisielewski-ziemia-gromadzi-prochy

Krok po kroku,obrót kół po obrociekół, idziemy i jedziemyku zakończeniu podróży.Z Piły, z miastaStaszica, tak haniebnieprzeszachrowanego wroku 1919, jedziemydrogą otoczoną lasemna ostatni odcinek podróży.Przyciska sięmimowoli mocniej dźwignięszybkości, tłokiszorują i brzęczą w cylindrach.'-Halt/, ny już pewnie o naszymp~jddŻie. DOsfił·" _ '. '110~ rukcje. Widać to po spo-'sobie przeglądaniaowych trzech list: walutowych, szpiegowskich i specjalnych.Przegląda je, ale szybko i tylko pro forma. W ten sam sposóbprzeprowadza rewizję samochodu. Rewizja jest, owszem, ale dokonanazostaje szybko i powierzchownie. Nie kazano mu naswidocznie zbyt długo przytrzymywaćna niemieckiej stronie. Im prędzejz Rzeszy, tym krótszy kłopot.Bariera się podnosi, przejazd wolny.A jednak, gdy podniosła się bariera niemieckiej rogatki i kołasamochodu dotknęły polskiej ziemi, była chwila, że chciałem wysiąść,uklęknąć i ucałować polski piasek, polską gnidę, polski prochna drodze. Dopiero w tej chwili okazało się, że w sercu gromadziłasię olbrzymia tęsknota, że uciskał je ciężar i przymus niemieckiegożycia, które jest przytłaczające, trudne i nieznośne. Byłbym touczynił, gdyby nie tyle ludzi wokoło. Byłbym ucałował i przytuliłdo siebie tę ziemię, że oto znów na niej stoję, że znów jestem, że470