Stahl’ın Temel Psikofarmakolojisi.compressed

Parsiyel Agonist Kısmi Günçlendirilmiş Sinyal Transdüksiyonu
parsiyel
agonist
ŞEKİL 4-25 Parsiyel agonist. Parsiyel agonistler sinyal transdüksiyonunu güçlendirmek için G proteinkenetli
reseptörleri uyarır; ancak tam agonistlerin yaptığı yolla maksimum sinyal transdüksiyonuna neden
olmaz. Bu nedenle, bir tam agonist yokluğunda, parsiyel agonistler sinyal transdüksiyonunu artırırlar.
Bununla birlikte, bir tam agonistin varlığında, parsiyel agonist aslında çeşitli aşağı akıntı yönündeki
sinyallerinin gücünü aşağı çeker. Bu nedenle, parsiyel agonistler bazen stabilizörler/düzenleyiciler
olarak da adlandırılır.
zaman bir tam agonistik etki kadar da olmaz. Agonist spektrum üzerinde bu parsiyel agonistin
tam agonist veya sessiz antagonistle olan nispeten yakınlığı yokuş-aşağı sinyal
transdüksiyon olayları üzerinde parsiyel agonistin etki gücünü belirleyecektir.
Agonistle antagonist arasında istenen parsiyalite miktarı agonist spektrumunda bir parsiyel
agonist hangi bölgeye oturmalı meselesidir ve deneme-yanılma kadar agonist ve antagonist
arasında karşılıklı bir çekişme sorunudur. İdeal terapötik bir ajan G protein-kenetli
reseptörlerle sinyal transdüksiyonuna ne çok sıcak ne çok soğuk olarak en iyi şekilde sahip
olmalıdır ki bu bazen “Goldilaks (düğün çiçeği)” çözümü olarak isimlendirilir (Şekil 4-25).
Böyle bir ideal durum arzu edilen tam agonizm ile sessiz antagonizma arasındaki dengeye
bağlı olarak, bir klinik durumdan diğerine göre değişebilir. Prefrontal kortekste piramidal
nöronlar uyumsuz olduğu zamanki gibi, beyinin tümünde stabil olmayan iletim söz konusu
olan vakalarda, G proteinle kenetli reseptörün ne çok fazla ne de çok az yokuş-aşağı etkiye
sahip çıkışını stabilize eden sinyal transdüksiyon durumunu bulması arzu edilir (bkz. Şekil
2-19A ve B ve 2-20). Bunun için, parsiyel agonistler “stabilizatörler” olarak da isimlendirilirler.
Çünkü teorik olarak hiç bir agonistik etki görülmemesi ile tam agonist etkinin çok üstünde
olma arasında stabil çözümü bulma kapasitesine sahiptirler (Şekil 4-25).
Parsiyel agonistler bir tam agonistten daha az etki gösterdikleri için, parsiyel agonizmanın
parsiyel klinik etkinlik anlamına geldiğini ima edecek şekilde bazen “zayıf” ola-
118 Temel Psikofarmakoloji