HMP 83 Judas Priest

Foto: Fortress
HMP: Który z zespołów noszących nazwę
Turbo jest waszym ulubionym?
Evan Frizzle: Nasz własny!
zadanie i z pewnością jest to talent, który albo
się ma, albo nie.
Jeśli to nie tajemnica, to czy też zajmowaliście
się w jakimś stopniu muzyką po rozpadzie
zespołu w 1989 roku, czy raczej zawiesiliście
instrumenty na przysłowiowym
kołku?
Ted Heath: Zadziwiające, ale wszyscy z nas
są nadal aktywnymi muzykami. Nigdy się nie
poddaliśmy! Po Fortress dołączyłem do Mesheen
z byłymi członkami Tyton. Mieliśmy
dobrą passę przez kilka lat, ale potem, jak
wiemy, scena muzyczna się zmieniała i popularny
stał się grunge. Zespoły takie jak my
zostały odsunięte na bok na wiele lat. Później,
przez jakiś czas, pracowałem z Claude'em
Schellem z Dio, a następnie całkowicie
zmieniłem kurs i dołączyłem do zespołu
funkcyjnego. Robię to od ponad dwudziestu
pięciu lat, grając jednocześnie okazjonalnie w
zespołach rockowych. Mam projekt poboczny
o nazwie Unlimited Daughters, który wykonuje
utwory Sabbath, AC/DC, Rush, Whitesnake
i temu podobne i dodaje do tego pełną
sekcję dętą złożoną z saksofonów, trąbki i puzonu.
Brzmienie jest niesamowite! Mam nadzieję,
że więcej osób będzie mogło go usłyszeć.
To jest dźwiękowe przeciążenie. Kiedy
jesteś pasjonatem tego, co robisz, i jest to
"częścią Ciebie", nie jest łatwo to rzucić, a ja
na pewno nie chcę! Wierzę, że tak długo, jak
będę żył, będę śpiewał i tworzył muzykę.
Chris Turbis: Z tego, co wiem, każdy z nas
nadal gra na swoich instrumentach zawodowo
lub półzawodowo. W latach 90. i na początku
XXI wieku koncertowałem i nagrywałem płyty
z The Regulators, wydawane przez Polygram
w USA, Alligator Stew z Sony/Halycon
Europe i Hogleg Records, USA i wieloma
innymi zespołami. Teraz zarabiam na życie
jako członek The Standells, Mr Crowley
Ozzy Experience i Boys Of Summer Eagles
Show. Mam też dwa zespoły grające covery, z
którymi wracam do domu i gram w Los Angeles.
Są to Fasha & The Flapjacks oraz
Skin Deep. Uwielbiam wracać do domu i grać
z moimi braćmi tutaj w mieście! Muszę wspomnieć
o moim wtorkowym Ultimate Jam
Nights w słynnej Whisky A Go Go na Sunset
Strip. Jest to jam organizowany tylko na zaproszenie
przez mojego dobrego przyjaciela i
kompana Chucka Wrighta z Quiet Riot i
Alice Cooper. Jest to jeden z najbardziej unikalnych
i świetnie zorganizowanych koncertów,
jakie Sunset Strip ma do zaoferowania!
Odbywa się on już od wielu lat i co tydzień
bierze w nim udział ponad pięćdziesięciu
profesjonalnych graczy z całej planety.
Jeśli ktoś z Was będzie miał okazję zobaczyć
to na żywo, to będzie to coś, co zapamiętacie
na zawsze! Ultimate Jam Night, zapamiętaj
tę nazwę!
Kończąc proszę o jakieś słowo dla czytelników
Heavy Metal Pages…
Chris Turbis: Muzyka jest magią, a tworzenie
jej jest jeszcze większą magią. Jeśli mogę rzucić
światło na kogoś, kto chce grać muzykę dla
zabawy, a nawet po to, by zarabiać na życie,
mogę tylko powiedzieć: "Idź za tym, ale bądź
gotowy na zaangażowanie na całe życie". Nie da się
tego zrobić połowicznie, a bycie w zespole z
czterema czy pięcioma kumplami może być
najbardziej szaloną zabawą, jaką kiedykolwiek
zrobisz, ale znowu, nie da się tego zrobić połowicznie.
Nasze motto w Fortress brzmiało:
"Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". A także
"No One Shall Defeat The Wall", ale to już inna
historia na później!
Ted Heath: Dzięki wszystkim za podtrzymywanie
wiary w rocka i metal. Były czasy, kiedy
sprawy przybierały ponury obrót, ale widzieliśmy
odrodzenie nowych zespołów w tym
gatunku, a także ludzi odkrywających zespoły
takie jak Fortress, które nigdy nie otrzymały
uznania, na jakie zasługiwały. Dziękujemy
Heavy Metal Pages! Rock on, everyone!
Dzięki za czas i życzę wszystkiego dobrego!
Adam Widełka,
Tłumaczenie: Szymon Tryk
Polacy słysząc nazwę Turbo, nawet jeśli nie
są fanami metalu, mają zakodowany nasz
zespół, który od 1983 roku wydał 16 albumów
studyjnych, również w angielskich, niemieckich
czy włoskich wytwórniach. Jasne, że
mało który z fanów metalu pomyli was, debiutantów
z bardziej znanymi czy istniejącymi
wiele lat temu grupami o tej nazwie, jednak
jakieś ryzyko zawsze jest - uznaliście, że
warto je podjąć, bo nazwa fajnie brzmi, czy
wcale się nad tym nie zastanawialiście?
Tak naprawdę w ogóle się nad tym nie zastanawialiśmy.
Nazwa Turbo idealnie pasowała
do naszego brzmienia, więc po prostu z tym
ruszyliśmy. O polskim zespole Turbo usłyszeliśmy
dopiero niedawno.
A wystarczyło nazwać się Turbo Lover i byłoby
po kłopocie (śmiech). OK, szyld grupy
jest w sumie mniej istotny, szczególnie jeśli
nikt nie grozi wam procesem za wykorzystanie
prawnie zastrzeżonej nazwy. Najważniejsza
jest muzyka, a ta w waszym wykonaniu
naprawdę robi wrażenie - to wypadkowa
waszych fascynacji, tych starszych i najnowszych?
Dzięki! Cieszymy się, że ci się podobało. I
poniekąd tak. Chcieliśmy stworzyć brzmienie,
które byłoby czymś w rodzaju złotego środka
pomiędzy wszystkimi naszymi wpływami -
coś, co nie jest zbyt thrashowe, nie jest zbyt
punkowe, nie jest zbyt prostym rockiem. Brzmienie,
które moglibyśmy naprawdę nazwać
naszym własnym.
Ale w żadnym razie nie chcieliście tym grać
jakiegoś ekstremalnego czy nowoczesnego
metalu typu post coś tam; ten etap macie już
za sobą i chcieliście wrócić w Turbo do korzeni
ciężkiej muzyki, bo takie dźwięki kręcą
was na tym etapie najbardziej?
Tak! Mimo, że zdecydowanie jesteśmy pod
wpływem nowoczesnych i ekstremalnych podgatunków
metalu, to znów chodzi o to, by
osiągnąć ten wspomniany środek i uczynić go
dostępnym dla słuchacza.
To w sumie bardzo ciekawa sprawa, bo muzyczne
mody przemijają niczym w kalejdoskopie,
a tradycyjny hard'n'heavy wciąż cieszy
się zainteresowaniem i kolejne pokolenia
młodych ludzi nie tylko chcą go słuchać, ale
też i grać?
Nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem pytanie,
ale jeśli chodzi o nas, to im więcej młodych
ludzi grających muzykę, tym lepiej!
116
FORTRESS