De Wens der Eeuwen door Ellen White

heilige Godsspraken waren toevertrouwd, niet hoorde dat de stem van God tot hen sprak door Zijn
Zoon.
Toch had de hoveling een zeker geloof, want hij was komen vragen om datgene wat hem de meest
kostbare van alle zegeningen toescheen. Jezus had een grotere gave te schenken. Hij verlangde niet
alleen het kind te genezen, maar de hoveling en zijn gezin deelgenoten te maken in de zegeningen des
heils, en het licht te ontsteken in Kapernaüm, de stad die spoedig het terrein zou worden waar Hij Zelf
zou werken. Maar de hoveling moest zijn tekort gevoelen voordat hij genade van Christus kon
verlangen. Deze man was een voorbeeld van velen van zijn volk. Zij stelden belang in Jezus uit
zelfzuchtige beweegredenen. Zij hoopten een bijzonder voordeel te ontvangen door Zijn macht, en ze
lieten hun geloof afhangen van het schenken van Zijn tijdelijke gunst; maar ze waren onwetende van
hun geestelijke krankheid, en zagen niet hun behoefte aan goddelijke genade.
De woorden van de Heiland tot de edelman legden als een lichtstraal zijn hart open. Hij zag in, dat zijn
beweegredenen om Jezus te zoeken, zelfzuchtig waren. Zijn wankel geloof kwam hem in zijn ware
aard voor ogen. In diepe wanhoop besefte hij, dat zijn twijfel het leven van zijn zoon zou kunnen
kosten. Hij wist, dat hij in de tegenwoordigheid was van Hem Die de gedachten kan lezen en voor Wie
alle dingen mogelijk zijn. Angstig smekend riep hij uit: “Here, kom af, eer mijn kind sterft”. Zijn
geloof greep Christus aan zoals Jakob dat deed, toen hij in zijn worsteling met de Engel uitriep: “Ik
laat u niet gaan, tenzij gij mij zegent”.
Evenals Jakob overwon hij. De Heiland kan zich niet terugtrekken van de ziel die zich aan Hem
vastklemt en zijn grote nood aanvoert. “Ga heen”, zei Hij, “uw zoon leeft”. De edelman ging heen uit
de tegenwoordigheid van de Heiland met een vrede en vreugde die hij nooit tevoren gekend had. Niet
alleen geloofde hij dat zijn zoon zou genezen, maar hij stelde een sterk vertrouwen in Christus als de
Verlosser.
Op datzelfde ogenblik zagen degenen die in het huis in Kapernaüm bij het stervende kind waakten,
een plotselinge geheimzinnige verandering. De schaduw des doods verdween van het gelaat van de
patiënt. De gloed van de koorts maakte plaats voor een zachte blos van terugkerende gezondheid. De
doffe ogen werden helder en verstandig, en de kracht keerde terug in het zwakke, uitgemergelde
lichaam. Er bleven geen tekenen van de ziekte achter bij het kind. Het brandend hete vlees werd zacht
en vochtig, en hij viel in een rustige slaap. De koorts had hem verlaten op het heetste uur van de dag.
De familie was verbaasd en er heerste grote vreugde.
Kana lag niet zover van Kapernaüm verwijderd dat de hoveling zijn huis niet meer had kunnen
bereiken op de avond nadat hij met Jezus gesproken had, maar hij haastte zich niet op zijn weg naar
huis. Eerst de volgende morgen bereikte hij Kapernaüm. Welk een thuiskomst was dat! Toen hij
uitging om Jezus te zoeken, was zijn hart bezwaard door smart. De zonneschijn scheen hem wreed toe,
het gezang van de vogels spotternij. Wat zijn zijn gevoelens nu anders! De gehele natuur heeft een
nieuw aanzien gekregen. Hij ziet alles met nieuwe ogen. Terwijl hij voortreist in de rust van de vroege
morgen, schijnt het dat de gehele natuur met hem God prijst. Terwijl hij nog op enige afstand is van
zijn huis, komen zijn dienaren hem tegemoet, vol verlangen hem te ver-lossen uit de onzekerheid,
waarin hij naar hun vaste mening moet verkeren. Hij toont zich niet verrast als ze hem vertellen welk
116