De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 68—In de buitenste voorhof
”Er waren enige Grieken onder hen die opgingen om op het feest te aanbidden; dezen dan gingen tot
Filippus, die van Bethsaïda in Galilea was, en vroegen hem en zeiden: Heer, wij zouden Jezus wel
willen zien. Filippus ging en zeide het aan Andreas; Andreas en Filippus gingen en zeiden het aan
Jezus”.
In deze tijd scheen het alsof het werk van Christus op wrede wijze te gronde zou gaan. Hij was als
overwinnaar te voorschijn gekomen uit de strijd met de priesters en de Farizeeën, maar het was
duidelijk, dat Hij nooit door hen zou worden aangenomen als de Messias. De beslissende scheiding
was gekomen. In de ogen van Zijn discipelen was de zaak hopeloos. Maar Christus naderde de
voleinding van Zijn werk. De grote gebeurtenis, die niet alleen het Joodse volk aanging, maar de gehele
wereld, zou weldra plaatsvinden. Toen Christus het gretige verzoek hoorde: “Wij zouden Jezus wel
willen zien”, waarin de hongerende kreet van de gehele wereld weerklonk, lichtte Zijn gelaat op en
Hij zei: “De ure is gekomen dat de Zoon des mensen moet verheerlijkt worden”. In het verzoek van de
Grieken zag Hij een belofte van de resultaten van Zijn grote offerande.
Deze mensen kwamen van het Westen om de Heiland te vinden aan het einde van Zijn leven, zoals de
Wijzen uit het Oosten waren gekomen aan het begin. Ten tijde van de geboorte van Christus was het
Joodse volk zó in beslag genomen door hun eigen eerzuchtige plannen, dat zij niet op de hoogte waren
van Zijn komst. De Magiërs uit een heidens land kwamen naar de kribbe met hun gaven om de Heila nd
te aanbidden. Zo kwamen deze Grieken, als vertegenwoordigers van de volkeren, stammen en naties
der aarde, om Jezus te zien. Zo zouden de mensen uit alle landen en uit alle tijden worden getrokken
door het kruis van de Heiland. Zo zullen velen “komen van Oost en West en zullen aanliggen met
Abraham en Izak en Jakob in het koninkrijk der hemelen”.
De Grieken hadden van de triomfantelijke intocht van Christus in Jeruzalem gehoord. Sommigen
hadden verondersteld, dat Hij de priesters en de oversten uit de tempel had verdreven, en dat Hij de
troon van David in bezit zou nemen en als koning over Israël zou heersen, en dat gerucht hadden zij
doorgegeven. De Grieken verlangden de waarheid te weten omtrent Zijn zending. “Wij zouden Jezus
wel willen zien”, zeiden ze. Aan hun wens werd voldaan. Toen het verzoek aan Jezus werd
overgebracht, was Hij in dat gedeelte van de tempel waarvan allen behalve de Joden waren uitgesloten,
maar Hij ging uit naar de Grieken in de buitenste voorhof en had een persoonlijk gesprek met hen.
Het uur van de verheerlijking van Christus was gekomen. Hij stond in de schaduw van het kruis, en de
vraag van de Grieken toonde Hem aan, dat het offer dat weldra door Hem gebracht zou worden, vele
zonen en dochters tot God zou brengen. Hij wist dat de Grieken Hem weldra zouden zien in
omstandigheden waarvan ze op dat ogenblik niet droomden. Zij zouden Hem zien staan naast Barabbas,
een rover en moordenaar, wiens loslating gekozen zou worden boven de Zoon van God. Zij zouden
horen hoe de mensen, aangezet door de priesters en oversten, hun keus deden. En op de vraag: “Wat
moet ik dan doen met Jezus Die Christus genoemd wordt?” zou het antwoord luiden: “Hij moet
gekruisigd worden!” Door deze verzoening te doen voor de zonden der mensen, wist Christus dat Zijn
koninkrijk vervolmaakt zou worden en over de gehele wereld zou worden uitgebreid. Hij zou werken
als de Hersteller, en Zijn Geest zou overwinnen. Een ogenblik lang zag Hij in de toekomst, en hoorde
402