De Wens der Eeuwen door Ellen White

Dikwijls bracht Hij de gehele nacht door in gebed en meditatie, en keerde dan bij het aanbreken van
de dag terug naar Zijn werk onder de mensen.
Vroeg in de morgen kwamen Petrus en zijn metgezellen tot Jezus en zeiden dat de inwoners van
Kapernaüm Hem reeds zochten. De discipelen waren bitter teleurgesteld geweest over de ontvangst
die Christus tot op dat ogenblik ten deel was gevallen. De autoriteiten in Jeruzalem zochten Hem te
doden; zelfs Zijn eigen stadsgenoten hadden getracht Hem het leven te benemen; maar in Kapernaüm
werd Hij met warme geestdrift onthaald, en de hoop van de discipelen vlamde opnieuw op. Het zou
kunnen zijn, dat onder de vrijheidlievende Galileeërs de aanhangers voor een nieuw koninkrijk zouden
worden gevonden. Maar verbaasd hoorden ze de woorden van Christus: “Ook aan de andere steden
moet Ik het evangelie van Het koninkrijk Gods verkondigen, want daartoe ben Ik uitgezonden”.
In de opwinding die zich van Kapernaüm meester maakte, bestond het gevaar, dat het doel van Zijn
zending uit het oog verloren zou worden. Het stelde Jezus niet tevreden, de aandacht op Zichzelf te
richten als alleen een wonderdoener of iemand die lichamelijke ziekten genas. Hij zocht de mensen tot
Zich te trekken als hun Heiland. Terwijl de mensen ernaar verlangden te geloven dat Hij gekomen was
als een koning, om een aards rijk op te richten, verlangde Hij hun gedachten te wenden van het aardse
naar het geestelijke. Louter aards succes zou Zijn werk belemmeren.
En de bewondering van de onverschillige menigte deed Zijn geest onaangenaam aan. De drang om
Zichzelf te laten gelden, kwam niet voor in Zijn leven. De eerbewijzen die de wereld geeft aan positie,
rijkdom of talenten, waren de Zoon des mensen vreemd. Jezus gebruikte geen van de middelen die
mensen aanwenden om aanhang te verkrijgen of huldebetoon af te dwingen. Eeuwen voor Zijn
geboorte was van Hem voorzegd: “Hij zal niet schreeuwen noch Zijn stem verheffen, noch die op de
straat doen horen. Het geknakte riet zal Hij niet verbreken en de kwijnende vlaspit zal Hij niet uitdoven;
naar waarheid zal Hij het recht openbaren. Hij zal niet kwijnen en niet geknakt worden, tot Hij op
aarde het recht zal hebben gebracht”.
De Farizeeën jaagden naar aanzien door hun nauwgezet inachtnemen van de ceremoniën en door
gepraal met hun godsverering en aalmoezen. Zij bewezen hun ijver voor de zaak van de godsdienst
door dit het onderwerp van gesprek te maken. Discussies tussen tegengestelde sekten waren luid en
langdurig, en het was niets ongewoons wanneer men op straat de boze twistgesprekken van
vooraanstaande wetgeleerden hoorde.
Het leven van Jezus was een opmerkelijke tegenstelling tot dit alles. In dat leven zag men nooit een
luidruchtig twistgesprek, geen gepraal met godsverering, geen daad die erop gericht was, bijval te
verwekken. Christus was geborgen in God, en God werd geopenbaard in het karakter van Zijn Zoon.
Jezus verlangde dat de gedachten van de mensen op deze openbaring gericht en hun huldeblijken
daaraan betuigd zouden worden.
De Zon der Gerechtigheid brak niet in schittering uit over de wereld om de zintuigen met Zijn
heerlijkheid te verblinden. Er staat geschreven van Christus: “Zo zeker als de dageraad is Zijn opgang”.
Rustig en zacht breekt het daglicht aan over de aarde, verdrijft de schaduw der duisternis en wekt de
wereld tot leven. Zo ging de Zon der Gerechtigheid op met “genezing onder haar vleugelen”.
158