De Wens der Eeuwen door Ellen White

moeilijk konden doorstaan. Zouden zij altijd moeten worden beschouwd als volgelingen van een valse
profeet? Zou Christus nooit Zijn gezag als koning bevestigen? Waarom openbaarde Hij, Die zulk een
grote macht bezat, Zich niet in Zijn ware karakter, en maakte hij hun leven niet dragelijker? Waarom
had Hij Johannes de Doper niet gered van een gewelddadige dood? Zo redeneerden de discipelen,
totdat ze grote geestelijke duisternis over zichzelf brachten. Ze vroegen zich af, of Jezus een bedrieger
zou kunnen zijn, zoals de Farizeeën beweerden.
De discipelen waren die dag getuigen geweest van de heerlijke wonderen van Christus. Het had
geschenen alsof de hemel was neergedaald op de aarde. De herinnering aan die prachtige, heerlijke
dag had hen moeten vervullen met hoop en geloof. Indien zij, uit de overvloed van hun hart, samen
zouden hebben gesproken over die dingen, dan zouden ze niet in verzoeking zijn geraakt. Maar hun
teleurstelling had hun gedachten volkomen in beslag genomen. De woorden van Christus: “Verzamel
de overgebleven brokken, opdat niets verloren ga”, namen ze niet ter harte. Dat waren uren geweest
van rijke zegeningen voor de discipelen, maar zij hadden het alles vergeten. Zij bevonden zich te
midden van woelig water. Hun gedachten waren stormachtig en onredelijk, en de Here gaf hun iets
anders om hun zielen te verontrusten en hun gedachten bezig te houden. God doet dit dikwijls, wanneer
de mensen zichzelf lasten en zorgen scheppen. De discipelen behoefden geen moeilijkheden te
veroorzaken. Het gevaar naderde reeds snel.
Een hevige storm was ongemerkt naderbij gekomen, en ze waren er niet op voorbereid. Het was een
plotselinge tegenstelling, want het was een volmaakte dag geweest; en toen de storm hen trof, werden
ze bevreesd. Zij vergaten hun ontevredenheid, hun ongeloof, hun ongeduld. Iedereen was aan het werk
om te voorkomen dat de boot zou zinken. Het was over zee slechts een korte afstand van Bathsaïda
naar het punt waar ze verwachtten Jezus te ontmoeten, en bij normaal weer duurde de reis slechts
enkele uren; nu werden ze steeds verder weggedreven van het punt waar ze heen wilden. Tot aan de
vierde nachtwake zwoegden ze aan de riemen. Toen beschouwden de vermoeide mannen zich als
verloren. In de storm en duisternis had de zee hun hun eigen hulpeloosheid leren kennen, en zij
verlangden naar de tegenwoordigheid van de Meester.
Jezus was hen niet vergeten. De Wachter op de kust zag hoe die angstige mannen vochten met de
storm. Geen ogenblik verloor Hij de discipelen uit het oog. Met de grootste zorg volgden Zijn ogen de
boot, die door de storm heen en weer geworpen werd en waarin zich die kostbare lading bevond, want
deze mannen moesten het licht der wereld zijn. Zoals een moeder met tedere liefde naar haar kind
omziet, zo sloeg de barmhartige Meester Zijn discipelen gade. Toen hun harten verslagen waren, hun
onheilige eerzucht geblust, en zij ootmoedig om hulp baden, werd deze hun geschonken.
Op het ogenblik toen ze geloofden dat ze verloren waren, toont een lichtstraal hun een geheimzinnige
figuur, die hen over het water nadert. Maar zij weten niet, dat het Jezus is. Hem, Die gekomen is om
hen te helpen, zien ze aan voor een vijand. Vrees overmant hen. De handen die de roeiriemen omkneld
hielden met stalen spieren, verliezen hun greep. De boot is een speelbal van de golven; aller ogen zijn
gericht op dit visioen, een man die wandelt op de witkoppige golven van de kokende zee.
Zij menen dat het een spooksel is, dat hun ondergang voorspelt; en zij schreeuwen het uit van angst.
Jezus komt naderbij alsof Hij hen wil voorbijgaan, maar zij herkennen Hem en schreeuwen het uit,
240