De Wens der Eeuwen door Ellen White

“Wij, die sterk zijn, moeten de gevoeligheden der zwakken verdragen en niet onszelf behagen”. Geen
ziel die in Christus gelooft, mag gering geacht worden, hoewel zijn geloof zwak mag zijn, en zijn
voetstappen wankel als die van een kind. Door alles wat ons gegeven is boven een ander — hetzij door
opvoeding en beschaving, karakteradel, christelijke opleiding, godsdienstige ervaring — staan wij in
de schuld bij hen die minder begenadigd zijn; en voor zover dat in onze macht ligt, moeten we hen
dienen. Indien wij sterk zijn, moeten wij de handen van de zwakken omhoog houden. Engelen der
heerlijkheid, die altijd het gelaat van de Vader in de hemel aanschouwen, verheugen zich erover, dat
ze Zijn kleinen kunnen dienen. Bevende zielen, die vele afkeurenswaardige karaktereigenschappen
bezitten, zijn hun in het bijzonder toevertrouwd. Engelen zijn steeds daar waar zij het meest nodig zijn,
bij hen die de moeilijkste strijd met zichzelf te strijden hebben en wier omgeving hen het meest
ontmoedigt. En in dit dienstwerk zullen de ware volgelingen van Christus medewerken.
Indien één van deze kleinen overwonnen zal worden, en u iets verkeerds zou aandoen, dan is het uw
taak, zijn herstel te bewerken. Wacht niet tot hij de eerste poging doet tot verzoening. “Wat dunkt u?”
zei Jezus, “indien een mens in het bezit is gekomen van honderd schapen, en één ervan raakt verdwaald,
zal hij dan niet de negenennegentig op de bergen laten, en heengaan om het dwalende te zoeken? En
gebeurt het, dat hij het vindt, voorwaar, Ik zeg u, dat hij zich over dat ene meer verblijdt dan over de
negenennegentig die niet verdwaald waren. Zó bestaat bij uw Vader, Die in de hemelen is, de wil niet,
dat één dezer kleinen verloren gaat”.
Ga, in een geest van zachtmoedigheid, “ziende op uzelf; gij mocht ook eens in verzoeking komen”,31
naar de dwalende, en “bestraf hem onder vier ogen”.32 Breng geen schande over hem door zijn fout
aan anderen te verkondigen, en maak ook Christus niet te schande door de zonde of dwaling van
iemand die Zijn naam draagt, openbaar te maken. Dikwijls moet de waarheid op duidelijke wijze aan
de dwalende worden medegedeeld; hij moet ertoe gebracht worden, zijn zonde in te zien, opdat hij
zich kan beteren. Maar u moogt niet oordelen of veroordelen. Tracht niet uzelf te rechtvaardigen. Laten
al uw pogingen erop gericht zijn hem tot inkeer te brengen. Bij het behandelen van de wonden van de
ziel hebben wij een zeer voorzichtige aanraking, de uiterste fijngevoeligheid nodig. Alleen de liefde
die komt van de Lijdende op Golgotha, kan hier baat geven. Laat met medelijdende tederheid een
broeder tegen zijn broeder optreden, wetende, dat indien u slaagt, u “diens ziel van de dood ‘zult’
behouden en tal van zonden bedekken”.
Maar zelfs deze poging kan vruchteloos zijn. “Neem dan nog een of twee met u mede”,34 zei Jezus.
Het zou kunnen, dat hun gezamenlijke invloed zegevierde, waar de invloed van de eerste broeder geen
uitwerking had. Daar zij buiten de moeilijkheden staan, is het waarschijnlijker dat zij onpartijdig zullen
optreden, en dit feit zal hun raad groter gewicht geven voor de dwalende. Indien hij niet naar hen wil
luisteren, dan, en niet eerder, moet de zaak voor de gehele vergadering van gelovigen gebracht worden.
Laten de leden van de gemeente, als vertegenwoordigers van Christus, zich verenigen in het gebed en
in een liefdevolle smeekbede, dat de overtreder zich mag bekeren. De Heilige Geest zal spreken door
Zijn dienstknechten, en er bij de afgedwaalde op aandringen, tot God terug te keren. De apostel Paulus
sprak de geïnspireerde woorden,: “Alsof God door onze mond u vermaande; in naam van Christus
vragen wij u: laat u met God verzoenen”. Hij die dit verenigde voorstel verwerpt, heeft de band
285