De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen ze op de plaats van de terechtstelling aankwamen, werden de gevangenen op de martelwerktuigen
gebonden. De twee rovers verzetten zich hevig in de greep van degenen die hen op het kruis legden;
maar Jezus bood geen tegenstand. Ondersteund door Johannes, de geliefde discipel, had de moeder
van Jezus de schreden van haar Zoon naar Golgotha gevolgd. Ze had gezien, hoe Hij bezweek onder
de last van het kruis, en had verlangd een steunende hand te leggen onder Zijn gewonde hoofd, en dat
voorhoofd, dat eens aan haar borst had gerust, af te wissen. Maar dit droeve voorrecht werd haar niet
verleend. Met de discipelen koesterde zij nog steeds de hoop, dat Jezus Zijn macht zou openbaren en
Zich van Zijn vijanden zou bevrijden. Opnieuw ontzonk haar de moed, wanneer zij terugdacht aan de
woorden waarmee Hij juist die dingen die nu plaatsvonden, had voorzegd. Terwijl de rovers op het
kruis werden gebonden, keek zij met angstige spanning toe. Zou Hij, Die het leven aan de doden had
gegeven, toelaten dat Hijzelf werd gekruisigd? Zou de Zoon van God dulden, dat Hij zo wreed werd
gedood? Moest zij haar geloof, dat Jezus de Messias was, opgeven? Moest ze getuige zijn van Zijn
schande en smart, zonder zelfs het voorrecht te hebben Hem in Zijn lijden bij te staan? Zij zag hoe Zijn
handen waren uitgestrekt op het kruis; de hamer en de spijkers werden gebracht, en toen de nagels
werden gedreven door het tere vlees, droegen de tot in de ziel getroffen discipelen de bezwijmende
gestalte van de moeder van Jezus weg van het wrede gebeuren.
Geen klacht kwam over de lippen van de Heiland. Zijn gelaat bleef kalm en vredig, maar grote droppels
zweet stonden op Zijn voorhoofd. Er was geen medelijdende hand om het doodszweet van Zijn gelaat
te wissen, noch klonken er woorden van deelneming en onveranderlijke trouw om Zijn menselijk hart
te versterken. Terwijl de soldaten hun verschrikkelijk werk verrichtten, bad Jezus voor Zijn vijanden:
“Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen”. Zijn gedachten dwaalden af van Zijn eigen
lijden naar de zonde van Zijn vervolgers, en naar de verschrikkelijke vergelding die hun deel zou zijn.
Er werden geen vervloekingen uitgesproken over de soldaten die Hem zo ruw behandelden. Geen
wraak werd ingeroepen over de priesters en oversten die zich verlustigden over de voltooiing van hun
plan. Christus beklaagde hen in hun onwetendheid en schuld. Hij fluisterde voor hun vergiffenis alleen
een verontschuldiging: “Want zij weten niet wat zij doen”.
Indien zij geweten hadden, dat zij Iemand Die gekomen was om een zondig geslacht van de eeuwige
ondergang te redden, overgaven om te worden gemarteld, dan zouden ze door zelfverwijt en afschuw
zijn aangegrepen. Maar hun onwetendheid nam hun schuld niet weg; want het was hun voorrecht Jezus
te kennen en aan te nemen als hun Heiland. Sommigen van hen zouden alsnog hun zonde inzien en
berouw hebben en zich bekeren. Sommigen zouden door hun gebrek aan berouw het onmogelijk
maken, dat het gebed van Jezus voor hen werd verhoord. Desondanks bereikte Gods bedoeling toch
haar vervulling. Jezus verdiende het recht om, in de tegenwoordigheid des Vaders, de Pleitbezorger
der mensen te worden.
Dit gebed van Christus voor Zijn vijanden omvatte de wereld. Het was bestemd voor iedere zondaar
die had geleefd of nog zou leven, vanaf het begin der wereld tot aan het einde der tijden. Op allen rust
de schuld van de kruisiging van Gods Zoon. Aan allen wordt vrijelijk de vergeving aangeboden. Een
ieder “die wil”, kan vrede hebben met God, en het eeuwige leven beërven.
Zodra Jezus aan het kruis was genageld, werd het door sterke mannen opgeheven en met groot geweld
gezet in de plaats die hiervoor gereed was gemaakt. Dit veroorzaakte de Zoon van God de allerhevigste
486